De l’Apartheid à l’Apartheid

Au début des années soixante-dix le sentiment hippie dominait. D’hippies nous avons évolué petit à petit vers des militants "révolutionnaires", ou quelque chose dans ce genre. Nous en étions absolument sûrs, nous changerions le monde. Deux thèmes surtout nous mobilisaient : la guerre du Vietnam et la lutte contre l'apartheid. Nous boycottions l'Afrique du Sud et le symbole du boycott était l’orange Outspan. Ces bons fruits juteux qui nous arrivaient de l’Afrique du Sud, nous n’en voulions pas.

Les premières années étaient difficiles, la campagne n’a connu qu’un véritable succès au moment où elle a été organisée au niveau international en 1975. Bien qu’en France, le succès du boucot n’a jamais eu le succès qu’il a engendré dans des pays comme la Belgique ou les Pays-Bas, peu à peu, les «consommateurs» ont commencé à comprendre l’enjeu et que ces délicieuses oranges étaient le symbole de l'exploitation des Sud-Africains noirs.

Bien que nous boycottions nous n’oublierons jamais la lutte et de la souffrance des millions de morts, des torturés, des mutilés pour la vie, des dizaines, voire des centaines de milliers de femmes violées et enfants battus.

A la fin l'apartheid en Afrique du Sud a finalement été éradiqué. Nous nous sentions comme des héros. Les Sud-Africains avaient lourdement souffert, nous, nous n’avions tout simplement pas acheté certaines choses et de temps en temps manifesté, mais nous n’étions pas peu fier de notre ‘lutte’. Nous avions contribué à la destruction du monstre !

Cependant…

En 1997, Nelson Mandela a dit: " Nous savons trop bien que notre liberté est incomplète sans la liberté des Palestiniens. " et " Oui, nous avons tous besoin de faire plus pour soutenir la lutte du peuple de Palestine à l'autodétermination, en soutenant la recherche de la paix, de la sécurité et de l'amitié dans cette région. "

Aucun des dizaines de chefs et dirigeants d'Etat (actuels ou anciens) qui se sont hâtés pour être de la partie lors de la cérémonie d’enterrement de Nelson Mandela, n’y a pensé une seule fois, à cette bataille inachevée. Pas une seule fois il a été fait référence sur le sort des Palestiniens, alors l’apartheid en Israël...

« Mais en Israël, ce n'est pas vraiment l'apartheid », me direz-vous. Demandez-le à Amira Hass, juive et Israélienne, correspondante pour le journal Israélien Haaretz depuis 1997 qui vit et travaille à Ramallah. Dans un article récent “What does ’Israeli Apartheid’ mean, anyway?” (de toute façon, que signifie l'apartheid israélien) elle écrit:

" Il existe deux systèmes juridiques en Cisjordanie, un civil pour les Juifs et un autre militaire pour les Palestiniens. Il y a aussi deux infrastructures distinctes, y compris les routes, l'électricité et l'eau. Le supérieur et en expansion pour les Juifs et l'inférieur et rétrécissant pour les Palestiniens. Il y a des zones locales, encerclées, semblables aux bantoustans en Afrique du Sud, où les Palestiniens ont une autonomie de pouvoir limitée. Depuis 1991, juste au moment où un tel système a été aboli en Afrique du Sud, un système de restrictions de voyage et de permis est entré en vigueur.

Est-ce que cela veut dire que l'apartheid n'existe qu’en Cisjordanie ?

Pas du tout, il existe dans l'ensemble du pays, de la mer au Jourdain. Il règne dans ce seul territoire dans lequel deux peuples vivent, gouverné par un seul gouvernement, élu par un seul peuple mais qui détermine l'avenir et le destin des deux. Les villes et villages palestiniens suffoquent à cause de la planification délibérément restrictive en Israël, tout comme ils suffoquent en Cisjordanie. "

Dans un autre article, paru le 21 Novembre “In the real tally of violence, Palestinians have it much worse” (Dans le vrai décompte de la violence, les Palestiniens souffrent biens pire), elle écrit:

"Il n'y a pas un Palestinien sans antécédents d’injustice personnel et familial qui n’ont pas été causés et sont toujours causées par Israël." (j’avoue que c’est une traduction assez libre).

En Palestine encore chaque jour des personnes sont tuées, chaque jour des personnes sont torturées, mutilés à vie ou, tout simplement, disparaissent. Et cela depuis des décennies. Des millions de Palestiniens luttent et souffrent, mais ils ont besoin de notre soutien. Le boycott de l'Afrique du Sud a pris 20 ans mais le système finalement a craqué. Il se peut que ça prenne des années avant qu'il ne craque en Israël, mais le boycott fait déjà des fissures. Nous entendons et lisons peu à ce sujet, mais le boycott, ça marche. Quelques faits récents :

• La Roumanie est en dispute avec Israël parce qu'elle ne veut pas que les travailleurs roumains soient employés dans les colonies israéliennes illégales.

• Au début de Décembre, le ministre néerlandais des Affaires étrangères n'est pas allé à Hébron en Cisjordanie parce qu'il y serait accompagné par une escorte militaire israélienne. En plus de cela un conflit existe sur un scanner de conteneur payé par le gouvernement Néerlandais qui doit bénéficier le commerce entre la bande de Gaza et la Cisjordanie. Israël ne veut pas le mettre en place.

• Il y a un mois Vitens, la plus grande société d'eau potable Néerlandaise a signé une lettre d'intention avec Mekorot, la plus grande société d'eau potable d'Israël pour collaborer sur des projets communs. Après des critiques et un débat parlementaire Vitens s’est retiré du fait que des futurs projets communs ne peuvent pas être séparés de la sphère politique. "Et nous voulons rester neutre, " a annoncé un porte-parole.

•  Pour la première fois dans l’histoire le gouvernement anglais a averti les entreprises qu'il y a des risques évidents liés à des activités économiques et financières dans les colonies, et que "ces activités ne peuvent pas être encouragés ou soutenus."

• A partir du 1er janvier 2014 de nouvelles réglementations de l'UE rentrent en vigueur "conformément aux positions de l'UE qui entérinent que les colonies israéliennes sont illégales en vertu du droit international et la non-reconnaissance par l'UE de la souveraineté israélienne sur les territoires occupés, indépendamment du fait de leur statut juridique en vertu du droit national d'Israël." Malheureusement, ils manquent de crédibilité. Ces lignes directrices donnent une orientation mais chaque pays de l'UE est libres de décider ce qu’elle appliquera ou non. Une fois de plus nous pouvons nous attendre à peu de différence de comportement des états et de l’Europe mais la pression monte car le lobbying pour affaiblir ces règles ou retarder leur mise en place est considérable.

Et la France dans tout ça ? Suivant IsraëlValley, la Chambre de Commerce France-Israël, pour les échanges économiques, la France est 5ème dans le monde. En Israël, la France est 9ème.

En tout état de cause, en France, le boycott est illégal depuis un jugement du tribunal de Bordeaux en 2010. Et bien que notre François Hollande a pris l’engagement de restaurer l’indépendance de la justice, les directives politiques, engagées par le gouvernement précédent, envoyées aux parquets sont maintenues. Au moyen des contributions publiques, la France est le seul pays au monde à retenir exclusivement des poursuites judiciaires contre les militants de la campagne « BDS- Boycott-Désinvestissement-Sanction » et ce, exclusivement au profit d’Israël.

En fait, nous savons que nous ne pouvions pas faire confiance en ce gouvernement de ‘gôche’ sur une masse de problèmes à régler, pourquoi alors aurions dû leur faire confiance dans ce domaine ? N’est-ce pas à nous de passer à une vitesse supérieure?

Une étude récente de Molad, le Centre pour le Renouveau de la Démocratie Israélienne a noté qu'Israël est particulièrement vulnérable à des sanctions et des boycotts par les pays occidentaux en raison de l'hostilité des pays voisins, et parce que 40 % du produit intérieur brut d'Israël est basée sur l'exportation. Principalement vers l'Europe.

Il est donc peut-être temps de s’engager dans le boycott d'Israël, le pays qui, aux côtés des Etats -Unis et de l’Angleterre, était le meilleur ami du régime d'apartheid sud-africain.

Les fêtes du Nouvel An sont une période de rêve pour commencer la pratique d’éviter l'achat de produits de l'apartheid israélien. Regardez le code barre sur les étiquettes, si les premiers chiffres commencent par 729, vous savez que vous avez affaire à un produit israélien. S’il y a pas de code barre regardez l’origine des produits indiqué sur les tableaux au rayon fruits et légumes. D’ailleurs, en passant, dites à votre médecin et pharmacien que vous ne voulez plus de médicaments génériques TEVA. TEVA est une multinationale israélienne dont les bénéfices s’investissent en partie dans les colonies israéliennes sur les territoires occupés.

Nelson Mandela, apartheid en Palestina

Begin jaren zeventig domineert nog het hippiegevoel. Van hippies evolueerden we beetje bij beetje naar ‘revolutionaire’ activisten of iets in die aard en we gingen, absoluut zeker weten, de boel eens veranderen. Al wat zich toen progressief noemde werd gemobiliseerd door twee thema’s: de oorlog in Vietnam en de strijd tegen de apartheid waarvan het symbool de Outspan appelsienen waren die ons vanuit Zuid-Afrika, het racistische land bij uitstek, overspoelden.

Waar in de beginjaren de actie moeizaam op gang kwam kreeg de campagne een ware opstoot wanneer ze in 1975 op internationaal niveau georganiseerd wordt. Geleidelijk aan beginnen de "consumenten" te snappen dat die sappige appelsienen het symbool zijn van de uitbuiting van de zwarte Zuid-Afrikanen.

In Vlaanderen komt de tegenstand er van Protea, de machtige pro-apartheid lobbygroen mede opgericht door Wim Jorissen (absoluut geen familie hoor!) en vele andere fijne lui waaronder 46 parlementsleden, vooral uit de rangen van CVP, PVV en Volksunie, een hele reeks journalisten, bekende schrijvers en zowat alle prominenten van de Vlaamse beweging. Meer informatie over de Vlaamse tegenstanders van Nelson Mandela vind je hier.

Ondertussen ging België gewoon door met het leveren van FN-wapens aan de blanke machthebbers. Niet rechtstreeks maar tussen 1963 en begin 1980 fabriceerde het Zuid-Afrikaanse bedrijf Armscor onder licentie de FAL met korte loop die zeer gewaardeerd werd in de strijd tegen de activisten van het ANC.

Voor een overzicht van de ontwikkeling van de boycotactie tegen het apartheidsregime verwijs ik jullie door naar het archief van Uitpers en het interview van Mario Franssen met Jan Dreezen in 2007. Het heeft meer dan twintig jaar geduurd voor het apartheidsregime kraakte.

Maar het was ook Nelson Mandela die in 1997 zei: “We know too well that our freedom is incomplete without the freedom of the Palestinians.” en “Yes, all of us need to do more in supporting the struggle of the people of Palestine for self-determination; in supporting the quest for peace, security and friendship in this region.” 

In 1979 was Israëls Zuid-Afrika’s grootste wapenleverancier, goed voor 35 procent van zijn militaire export. Zuid-Afrika leverde dan weer 500 ton uranium voor Israël’s nucleaire programma.

Het is dan misschien ook het moment om de boycot van Israël, de toentertijd, naast de Verenigde Staten en Engeland, beste vriend van het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime, in een hogere versnelling te brengen.

De eindejaarsfeesten zijn een gedroomde periode om ons alvast opnieuw te oefenen in het vermijden van de aankoop van producten van de Israëlische apartheid. Kijk naar de barcode en als de eerste cijfers beginnen met 729 weet je dat je met een Israëlisch product hebt te maken. Je kunt het dan gerust laten liggen. En trouwens, vertel je apotheker en dokter dat je ook geen generische pillen meer wil van TEVA. TEVA is immers een Israëlische multinational waarvan de aandeelhouders de winsten deels investeren in de Israëlische kolonies in de bezette gebieden.

En Europe on arrête des innocents sur simple demande

Bahar Kimyongür est un militant belge originaire de la région turque d’Antioche, à la frontière syrienne. Il est membre du « Comité pour la liberté d’expression et d’association » (CLEA) et d’Attac-Bruxelles.

Bahar Kimyongür a de nouveau été arrêté. Cela s'est produit le 21 novembre à l'aéroport de Milan lorsqu’il était en route vers une conférence internationale sur la Syrie. C'est la troisième fois qu'il est arrêté en raison d'un mandat d'arrêt émis par la Turquie qui l'accuse de terrorisme. Après avoir passé les premiers jours en prison, la justice italienne a ordonné mardi son assignation à résidence. Il devra rester en Italie le temps que la Cour d'appel de Bergame se prononce sur la demande d'extradition turque.

C’est la troisième fois que Bahar Kimyongur est victime du même mandat d’arrêt, délivré fin des années 90 par Ankara. Le Belge avait ainsi été arrêté une première fois aux Pays-Bas avec la complicité des autorités belges. Les autorités Turques l’accusaient entre autre d'être le leader du DHKP-C, un mouvement que les États-Unis et l'Union européenne étiquètent comme une organisation «terroriste».

Après avoir passé deux mois en prison la justice Néerlandais l’avait finalement innocenté sur toute la ligne et statué que les accusations émises par la cour de justice de sécurité Turque étaient sans fondement, insultantes et inconstitutionnelles.

En Belgique deux tribunaux ont émis le même avis par deux fois. Une première fois la Cour d'Appel d'Anvers en février 2008, puis la Cour d'Appel de Bruxelles dans un jugement définitif en décembre 2009.

En outre, il aurait menacé et attaqué le ministre Turc des Affaires Etrangères lors d’une visite de ce dernier en Belgique. Il s’agit d’accusations absurdes et fausses sur un incident qui s'est produit le 28 novembre 2000 au Parlement européen quand Kimyongür interrompe le ministre Turc parce qu'il nie le génocide arménien de 1915. Il avait alors aussi distribué des tracts pour un appel à la solidarité avec des prisonniers politiques Turcs qui faisaient une grève de la faim. Le tribunal Néerlandais avait statué qu’il ne s’agissait pas d’une "protestation illégale".

Cependant la Turquie continue à essayer de le faire arrêter. Le «nouveau» mandat d’arrêt international promulgué le 27 mai 2013 est une copie conforme du premier mandat d'arrêt d’avril 2006. Suite à ce nouveau mandat en juin dernier en arrivant à Madrid il avait été arrêté et ensuite libéré sous caution de 10.000 euro. Un juge de l’Audience nationale espagnol doit statuer prochainement sur la validité de ce mandat d’arrêt turc. Et maintenant l’Italie en fait de même.

Les tentatives visant à son extradition sont clairement d’inspiration politique. Bahar Kimyongür exaspère les autorités turques car il n'a pas cessé de se plaindre des abus Turcs comme l’emprisonnement de syndicalistes, de militants politiques et de journalistes. Au cours des dernières années Kimyongür ne ménage aucun effort pour attirer l’attention sur le rôle de la Turquie comme fauteur de guerre dans le conflit Syrien.

Voyez aussi l’entretien avec Bahar Kimyongür sur le conflit Syrien de novembre 2012 sur Agoravox.

Over katten, software en piraterij

Over de herkomst van de uitdrukking ‘een kat in de zak kopen’ bestaan een belangrijke theorie. De uitdrukking zou uit de tijd stammen dat bonthandelaren nog jassen van kattenbont maakten. Niet alle katten waren daarvoor echter goed, eigenlijk waren alleen maar zwarte katten geschikt. Sommigen probeerden soms toch andersgekleurde katten met te verpatsen aan een bonthandelaar. Dat deden ze door de kat aan te bieden in een zak, in de hoop dat de handelaar erop vertrouwde dat het een zwarte kat zou zijn en niet in de zak keek. Later, als bleek dat hij zich had laten oplichten, zei men dat hij een ‘kat in de zak had gekocht’.

Binnenkort ga ik met pensioen en moet ik een belangrijke beslissing nemen. De computer waarop ik werk is eigendom van mijn huidige werkgever en in principe de software erop dan ook. Als ik het allemaal volgens de regels doe, moet ik, als ik de computer van mijn ‘vrijgevige’ (sic) werkgever mag houden en verder blijf gebruiken een ‘total wipe out’ doen en alle software wissen. Daarna moet ik mij naar de winkel reppen en de pas gewiste software die ik eigenlijk nog wens te gebruiken weer aankopen.

Softwarefabrikanten hebben ons het idee opgedrongen dat software intellectuele eigendom is. Als we daar dieper op ingaan moeten we echter vaststellen dat die bewering onzin is die alleen door naïevelingen au serieux kan genomen worden.

Er bestaat waarschijnlijk weinig discussie over het feit dat een roman, gedicht, theaterstuk, muzikale compositie, beeldhouwwerk, schilderij of foto, kortom, beeldende kunst onder de noemer intellectuele eigendom vallen. Het zijn ofwel absoluut unieke producten, zoals een schilderij dat slechts een persoon kan bezitten of vele werken zoals een boek. Het ene kan slechts een persoon bezitten en van het tweede kunnen veel mensen een kopie in eigendom hebben. Software behoort zeker niet tot de eerste categorie, de vraag is dan ook of het tot de tweede hoort.

Ten eerste, een boek heeft een auteur, een muziekstuk een componist, een schilderij een schilder en een beeld een beeldhouwer. Dat zijn de mensen die de rechten op die werken hebben en daar is ook weinig betwisting over. Maar wie is de auteur van software?

Ten tweede, boeken (behalve schoolboeken, cursussen en dergelijke), muziekstukken, schilderijen, enz., bestaan slechts in één versie. Louis-Paul Boon had geen carrière kunnen maken door het steeds opnieuw herschrijven van De Kapellekensbaan. Ook niet door het nu en dan en toe hier en ginds een beetje te verbeteren. Hoewel ik wel kan vermoeden dat als je het hem gevraagd had, hij zou gezegd hebben dat het had kunnen worden verbeterd. Auguste Rodin maakte ook geen tientallen versies van De Denker die hij dan verkocht als upgrades.

Ten derde, als je een exemplaar van een boek koopt is het van jou en niet van de auteur of de uitgever. Je kunt ermee doen wat je wilt. Je kunt het verkopen, weggeven, uitlenen, er notities in maken, het herschrijven en er bladzijden uitscheuren. Softwarefabrikanten willen dit alles verbieden. Ze beweren zelfs dat ze eigenaar blijven en alleen het recht van gebruik verkopen. Eigenlijk verkopen ze dus niets maar verhuren ze gewoon hun software.

Als je iets te verhuren is de norm dat je het voor een bepaalde periode verhuurt. Eens die periode voorbij wil je het dan wel graag terug. Net als wanneer je naar de mediatheek gaat en er een boek, CD of DVD meekrijgt, je weet dat je die slechts meekrijgt voor een bepaalde tijd. De mediatheek wil het na die periode graag terug. Maar Microsoft, om één van die softwarefabrikanten te noemen, wil geen oude versies van Windows terug, het wil niet eens de nieuwe versies terug. Je kunt je dan ook afvragen wat voor soort van eigendom softwarefabrikanten dan wel hebben. 

Als ik iets verhuur blijf ik eigenaar met alle rechten van dien, verkoop ik echter iets betekent het dat ik er geen verdere aanspraak op maak. Als ik iets niet terug wil maak ik er in principe dan ook verder geen aanspraak meer op. Om een ​​claim te behouden moet ik het terug willen en niet verkopen, weggegooien, of weggeven. Dus hoewel softwarefabrikanten eigenaar beweren te zijn, zijn ze eigenaar van niets want ze willen het niet terug.

Software wordt geschreven met behulp van software. Verschrikkelijk veel wordt gerecycleerd of herbruikt. Er zijn kilometers soortgelijke code in soortgelijke programma's die soortgelijke functies uitvoeren. Niet zo in romans, muzikale composities en andere beeldende kunst. Dus als software intellectueel eigendom is dan is het wel een vreemd soort intellect en een vreemd soort eigendom.

In werkelijkheid is software een product gemaakt door werknemers in een fabriek. De software-engineer, programmeur, enz. is niet anders dan de lasser of de schrijnwerker. Elk heeft een specifieke vaardigheid geleerd. Niemand is betrokken bij een intellectueel opzet en dat is de voornaamste reden waarom software vaak zo slecht is. Er zitten geen fouten in echte intellectuele eigendom, het heeft geen leemtes in de beveiliging. Auteurs, schilders, componisten, beeldhouwers, dichters laten je in tegenstelling tot softwarefabrikanten geen verklaring onderschrijven die hen vrijwaart van alle mogelijke schade voor je hun creatie ‘gebruikt’.

Dan is er nog de aanspraak die ze maken op al het verloren geld. Dat kan natuurlijk maar het is niet zo vanzelfsprekend als velen schijnen te denken. Deze bewering stoelt op een veronderstelling die duidelijk vals is. De veronderstelling is dat iedereen die de software pirateert die zou hebben gekocht als hij niet anders kon. Maar dat is ook maar een verhaaltje.

We dienen een eerste onderscheid te maken tussen degenen die software pirateren om die dan verder te verkopen en degenen die pirateren voor eigen gebruik. Weinigen zullen ontkennen dat de eerste categorie piraten betrokken zijn bij een, op zijn minst, ongepaste activiteit. Van de mensen in de tweede categorie kan om diverse redenen echter niet hetzelfde gezegd worden.

Een gebruikelijke reden is dat je legitiem gekochte software op meer dan een computer in je eigen huis zet. Als je een desktop en een laptop hebt, waarom zou je dan twee exemplaren van een programma moeten kopen? Bij aankoop van zowel een desktop, een laptop, een smartphone, tablet of een of andere I-toestel, betaal je nu iedere keer opnieuw voor het besturingssysteem. Waarom? Als je twee cd-spelers hebt ga je toch ook geen twee exemplaren van een cd kopen? Je gaat toch ook geen nieuw exemplaar van een boek kopen voor elk familielid die het wil lezen? Waarom zou dat dan moeten voor software maar niet voor cd's en boeken? De immoraliteit of criminaliteit ervan ontgaat me. Hebben softwarefabrikanten meer rechten dan kunstenaars?

Anderen gebruiken vaak piraatsoftware om ernaar te kijken of het uit te proberen, iets dat vaak resulteert in een toekomstige aankoop. Softwarefabrikanten houden geen rekening met deze toekomstige verkoopsfactor wanneer ze zich beklagen over hun verliezen. Waarom niet? En wat is er eigenlijk mis met het uitproberen van iets voordat je het koopt? Als je een auto koopt wil je toch ook eerst een testrit doen voor je je geld op tafel legt? Ken jij, met uitzondering van (kleinere) ontwikkelaars die (kleinere) programma’s via het internet te koop aanbieden, een manier om software uit te proberen zonder die eerst te kopen?

Mensen pirateren ook vaak software die ze op een bepaald ogenblik voor een bepaalde taak nodig hebben; Ze zijn echt niet van plan die op permanente basis te gebruiken. Vermits er geen aankoop op volgt leidt zulke piraterij niet tot verlies van omzet, dus waar maken de softwarefabrikanten zich druk om? Dergelijke piraterij is niet anders dan het lenen van een cd of een boek, en het is perfect aanvaardbaar en legaal om dat te doen. Dus waarom is dat ook niet zo voor de software?

Welke invloed heeft piraterij van software op de economie en de technologische industrie als geheel? Ik zou het niet weten. Het is mij niet duidelijk of de Chinezen bijvoorbeeld Windows van Microsoft zouden kopen als ze het niet zouden kunnen verkrijgen via hun actuele kanlen. Ik weet echt niet hoeveel Chinezen het zouden kunnen betalen aan de prijs die Microsoft hanteert.

Welke invloed zou de uitroeiing van piraterij hebben op de ontwikkeling van software? Zou er meer software zijn als de beloning groter was? We worden nu al overspoeld. Geen ontwikkelaar lijkt vreselijk te worden ontmoedigd door de piraterij die er gaande is, en de fabrikanten zelf zijn voortdurend bezig met pogingen om de markt te verleiden en de concurrentie te verdrijven. Is het dat dat de ontwikkelaars aanmoedigt?

Software is van hetzelfde niveau als die kat in die zak. 

Het wordt vaak opgedrongen (probeer bijvoorbeeld eens een nieuwe computer te kopen met een ander besturingsprogramma dan Windows). Het werkt nooit zoals beloofd. Het vereist vaak meer middelen dan wordt beweerd. Het wordt verkocht onder soldenvoorwaarden (verkochte goederen worden niet teruggenomen!) met een ‘disclaimer’ die de fabrikant ontheft van verantwoordelijkheid voor alles en nog meer. Het ‘Service Agreement’ wordt na een tijdje vaak aangepast en als je je er niet mee akkoord verklaart kan je je aangekochte software niet meer gebruiken! Regelmatig krijg je een bericht dat je een ‘security upgrade’ moet doen maar je weet niet eens welke extra’s (denk aan je privacy!) ze nog allemaal op jouw computer installeren. Uiteindelijk, na een bepaalde periode wordt er geen ‘support’ meer gegeven. We mogen zelfs vermoeden dat softwarebedrijven opzettelijk defecte software op de markt brengen, zodat ze later ‘noodzakelijke upgrades’ kunnen verkopen.

Dit zijn dezelfde mensen die krokodillentranen plengen over piraterij.

Misschien heeft Microsoft DOS niet gestolen. De jongens die het ontwikkelden waren dom genoeg om het te goedkoop te verkopen en verdienden dus niet wat ze niet konden krijgen. Maar moet niet iedereen die dom genoeg is om zijn belang in een sector waarvan de producten zo gemakkelijk te kopiëren zijn bereid zijn om daarvan de gevolgen te dragen? Iedere dag opnieuw wordt erop gehamerd dat het kapitalisme een economisch systeem is dat risico’s met zich meebrengt. Binnen dat systeem moet iemand die investeert dan ook maar die risico’s maar evalueren. Vertel me niet dat Bill Gates en andere softwaretycoons de risico’s niet kennen.

Dus wat is het resultaat? De fabrikanten beweren dat ze geld verliezen. Misschien, misschien niet. Ze wisten waar ze aan begonnen. Niemand wringt hun arm om en ze gebruiken allemaal materiaal dat ontwikkeld is door anderen. Ze hebben de computer niet uitgevonden of de programmeertalen niet bedacht. Als ze de ideeën van anderen kunnen gebruiken voor hun eigen winst, waarom zouden anderen hun ideeën dan niet mogen gebruiken voor hun eigen winst? In het Engels bestaat er een uitdrukking die zegt: ‘A penny saved is a penny earned’. Ideeën hebben geen eigenaars. Fabrikanten liegen over hun software, waarom zouden ze dan niet liegen over de effecten van piraterij?Moeten we treuren om de tranen van de softwarefabrikanten die katten in zakken verkopen? Of zouden we niet net moeten lachen om hun verontwaardiging en zeggen dat ze krijgen wat ze verdienen?