Feu Dave Brubeck

Door velen geliefd en voor anderen overgewaardeerd. Wat er ook van zij Dave Brubeck was ongetwijfeld een van de beroemdste jazzmusici aller tijden. Op 5 december, op weg naar zijn cardioloog, 'heeft hij ons verlaten'. 92 jaar. Na een boeiend leven is 92 een mooie leeftijd om er mee op te houden.

De 4 of 5 generaties die hem gekend hebben zullen hem waarschijnlijk het meest associëren met het nummer 'Take Five', een evergreen in de jazz. Op 5 december dan ook vaak gehoord op de radio.

Niets mis mee behalve dat Dave Brubeck wel componist was maar niet van 'Take Five'. Daarvoor tekent zijn maat saxofonist Paul Desmond, die hij tijdens de Tweede Wereldoorlog in het Amerikaanse leger in Europa tegenkwam en waarmee hij in 1951 het 'Dave Brubeck Quartet' oprichtte. Ze bleven trouwens vrienden en speelden, terwijl ze elk hun eigen andere projecten hadden, vaak samen tot aan Paul Desmond's dood in 1977. Te veel whisky en Pall Mall.

Jullie zullen in de media het levensverhaal van Dave Brubeck wel gelezen hebben, vermoed ik en dus moet ik er hier niet teveel over uitwijden. Onthou vooral twee zaken.

Hij richtte in 1944 de eerste multi-raciale band 'The Wolfpack', op in het Amerikaanse leger, weigerde 'gigs' als hij enkel mocht spelen met blanke muzikanten of de zwarte muzikanten waarmee hij optrad zich in aparte kleedkamers (versta bezemhokken) moesten ophouden of na het optreden niet, net als de blanke muzikanten, in de zaal mochten komen. Nu is dat misschien allemaal normaal maar einde de jaren 40 en 50 was het wel revolutionair.

In het begin van zijn carrière kon hij geen muziek lezen (misschien is het mede daardoor dat hij muziek bedacht heeft die gemakkelijk te onthouden was). Later moest hij wel notenleer volgen maar hij hield er niet van en had er altijd veel moeite mee. Toch componeerde hij meer dan 250 thema's en schreef muziek voor ballet, orkest, oratoria en ook een mis(!)... Nu ja, niet iedereen is perfect.

Als laatste eerbetoon aan de grote mijnheer Dave Brubeck wil ik jullie vergasten op 3 maal mijn geliefkoosd nummer.

'Unsquare Dance' is een iconisch muziekstuk uit 1961. Geschreven in 7/4 maat, had Brubeck dit stuk oorspronkelijk bedacht omdat hij het publiek wilde ontmoedigen dat de gewoonte had om met handengeklap het ritme te begeleiden en daarbij wel eens vaker uit de maat dan op de maat sloeg. Hij componeerde het stuk in zijn auto op weg naar de opnamestudio en het werd in één keer opgenomen zegt de legende. Als dat waar is kan ik alleen maar 'chapeau' zeggen, hoewel ik vermoed dat het eerder 'één opnamedag' moet zijn. Op het einde van de originele opname hoort men de opgeluchte lach van drummer Joe Morello, blij dat hij die moeilijke oefening goed doorgespartelt is.

Palestina

Bulgarije, Estland, Duitsland, Hongarije, Letland, Litouwen, Nederland, Polen, Roemenië, Slovakije, Slovenië, Groot-Brittanië. Twaalf van de zevenentwintig EU-landen hebben zich onthouden bij de stemming van de VN-resolutie om Palestina als staat te  erkennen. Mossel noch vis, laf zoals altijd. Desmond Tutu heeft gelijk. Wat had de jury van het Nobelcomité geblowd toen het besliste de Nobelprijs voor de Vrede toe te kennen aan de EU?

Bij de enkele landen die hebben tegengestemd is er buiten de VS, Canada, Panama en enkele eilandstaatjes in de Stille Oceaan (die zodanig aan de VS schatplichtige zijn dat ze het steeds blindelings volgen in hun stemgedrag) ook een EU-lidstaat, Tsjechië, 

Ik vraag me af in hoeverre dat te maken heeft met de gemeenschappelijke en hardnekkige weigering van zowel de Tsjechen als de Israëli's om in het reine te komen met de brutale uitwijzingen en wreedheden die ze beide begingen in de jaren 40.

Ons geheugen is kort maar de Tsjechische Republiek is, net als Israël, een staat die in zijn moderne incarnatie gebaseerd is op massale etnische zuivering. Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog hebben de ​​Tsjechen de overgrote meerderheid van de etnische Duitsers en Hongaren  met geweld uit Tsjecho-Slowakije verjaagd. De geforceerde verdrijving van etnische Duitsers uit Tsjechoslowakije ging gepaard met een aantal moordpartijen op burgers en seksueel geweld tegen vrouwen. Er zijn dus wel parallelen met de etnische zuivering van de Palestijnen in Israël een paar jaar later.

Wat er ook van zij, op de lange termijn, hoeveel decenia dat nog zijn weet ik niet, zal Israël de realiteit onder ogen moeten zien. Alles wat het doet vertraagt enkel het onvermijdelijke. 

Het apartheidsregime heeft in 1990 de handdoek in de ring moeten gooien. Eindelijk besefte de wereld dat het onmogelijk was om het voortbestaan van een staat als Zuid-Afrika verder te tolereren. Een staat waar een bepaalde groep de macht uitoefende en naar eigen willekeur een meerderheid negeerde, uitbuitte en opsloot in Bantoestans. 

Israël zal uiteindelijk moeten ervaren dat buiten de VS, Canada, Tsjechië, Panama en enkele eilandstaatjes in de Stille Oceaan (die zodanig aan de VS schatplichtige zijn dat ze het steeds blindelings volgen in hun stemgedrag), het grootste deel van de wereldbevolking, vooral in Europa en de islamitische landen niet langer zal aanvaarden dat een openlijk racistische staat miljoenen Palestijnse Arabieren onderdrukt. Dat een dergelijke staat een reeks Palestijnse Bantoestans creëert die vervolgens kunnen worden gebombardeerd wanneer het politiek opportuun lijkt. Het bestaan van Gaza en de Westelijke Jordaanoever  zal niet langer een aanvaardbare oplossing zijn voor het conflict. Uiteindelijk zal zelfs de steun van de VS aan Israël verminderen. De meeste Amerikanen zullen, liever vroeg dan laat, tot het besef komen dat steun aan Israël hun reputatie in het buitenland ernstige schade toebrengt. 

Jammer genoeg zullen in tussentijd de Israëli's nog vele malen bewijzen dat ze bereid en in staat zijn om de Palestijnen nog onnoemelijk veel leed aan te doen.