Het was leuk te constateren dat tijdens de eindejaarsfeesten onaangename incidenten niet in kranten of op de radio en televisie worden gerapporteerd.
Kerstmis is tenslotte een vredesfeest voor alle mensen van goede wil en het is niet aan de media om dat te verstoren met nieuws over mensen die duidelijk van kwade wil zijn.
In de vroege ochtend van 23 december 2006, werden in Rabat, de hoofdstad van Marokko, tussen de twee- en vierhonderd 'illegale' migranten opgepakt en in auto's en bussen over de Algerijnse grens gedumpt.
Op 25 december, zouden in Nador, het oosten van het land, ook zulke razia's hebben plaatsgevonden.
Nog op 25 december 2006, en weer eens 's morgens in alle vroegte, terwijl half België wakker werd met een dubbele indigestie (maagzuur van het te veel eten en drinken, blaren op de vingers van het openen van cadeautjes) bestormde een grote groep 'illegale' migranten de ondertussen 6 meter hoge grens van scheermes-draad opgericht tussen Marokko en Melilla, de Spaanse enclave op Afrikaanse bodem. Naar verluid werden er 40 arrestaties verricht.
Dit doet ons, de mensen die geen last hebben van een korte-termijngeheugen, denken aan oktober 2005 toen tijdens dergelijke 'incidenten' er minstens 8 doden vielen (sommigen spreken van 14 en meer).
Een jaar geleden dus, wekten gebeurtenissen in Ceuta en Melilla (de Spaanse enclaves op het Afrikaanse continent) tijdens de herfst van 2005, massieve deportaties van migranten van bezuiden de Sahara, nog de verontwaardiging van de internationale gemeenschap.
Vandaag staan razzia's en uitwijzingen opnieuw op de agenda in een land waar, dagelijks, niet alleen de rechten van de 'illegale' migranten maar ook van de Marokkanen zelf met de voeten worden getreden. Dank zij onze media hebben we daar tegenwoordig minder last van.
In hun in juli 2006 (Rabat) en november 2006 (Tripoli) opgesteld 'partnership' met Marocco ivm migratie en ontwikkeling, hebben de EU het belang van 'de bescherming van de rechten van alle migranten', met speciale aandacht voor de meest kwetsbare personen verzekerd, net zaols trouwens 'de naleving van een werkelijke bescherming voor de vluchtelingen en de ontheemden'.
Deze fundamentele principes blijken echter een erg relatieve reikwijdte te hebben tegenover de wil om de migranten te verhinderen het Europese grondgebied te bereiken. Het is immers net op die verbintenissen dat Marokko zich beroept om de uitwijzingen van 23 december te rechtvaardigen!
In de realiteit gaat het om , wat men noemt, 'onderaanneming': de EU 'delegeert', wat ook de gevolgen zijn voor diegenen die ze niet meer kunnen overschrijden, de bescherming van zijn eigen grenzen aan haar zuiderburen.
Libië, eveneens notoir schender van de mensenrechten, iseen andere voorkeurspartner in deze, staat op het punt een van de voornaamste toeleveranciers van de EU te worden in het filteren van de migranten uit het zuiden van Afrika.
De opgepakten van Rabat zitten vandaag gevangen in de fuik van 'de outsourcing' van het migratiebeleid door de EU. Ze zijn, net zoals de doden van Ceuta en Melilla in 2005, de slachtoffers van deze onbezonnen logica.
Klik op onderstaande links voor meer informatie over:
Mensenrechten in Marokko
Mensenrechten in Libië
In de vroege ochtend van 23 december 2006, werden in Rabat, de hoofdstad van Marokko, tussen de twee- en vierhonderd 'illegale' migranten opgepakt en in auto's en bussen over de Algerijnse grens gedumpt.Op 25 december, zouden in Nador, het oosten van het land, ook zulke razia's hebben plaatsgevonden.
Nog op 25 december 2006, en weer eens 's morgens in alle vroegte, terwijl half België wakker werd met een dubbele indigestie (maagzuur van het te veel eten en drinken, blaren op de vingers van het openen van cadeautjes) bestormde een grote groep 'illegale' migranten de ondertussen 6 meter hoge grens van scheermes-draad opgericht tussen Marokko en Melilla, de Spaanse enclave op Afrikaanse bodem. Naar verluid werden er 40 arrestaties verricht.
Dit doet ons, de mensen die geen last hebben van een korte-termijngeheugen, denken aan oktober 2005 toen tijdens dergelijke 'incidenten' er minstens 8 doden vielen (sommigen spreken van 14 en meer).
Een jaar geleden dus, wekten gebeurtenissen in Ceuta en Melilla (de Spaanse enclaves op het Afrikaanse continent) tijdens de herfst van 2005, massieve deportaties van migranten van bezuiden de Sahara, nog de verontwaardiging van de internationale gemeenschap.
Vandaag staan razzia's en uitwijzingen opnieuw op de agenda in een land waar, dagelijks, niet alleen de rechten van de 'illegale' migranten maar ook van de Marokkanen zelf met de voeten worden getreden. Dank zij onze media hebben we daar tegenwoordig minder last van.
In hun in juli 2006 (Rabat) en november 2006 (Tripoli) opgesteld 'partnership' met Marocco ivm migratie en ontwikkeling, hebben de EU het belang van 'de bescherming van de rechten van alle migranten', met speciale aandacht voor de meest kwetsbare personen verzekerd, net zaols trouwens 'de naleving van een werkelijke bescherming voor de vluchtelingen en de ontheemden'.
Deze fundamentele principes blijken echter een erg relatieve reikwijdte te hebben tegenover de wil om de migranten te verhinderen het Europese grondgebied te bereiken. Het is immers net op die verbintenissen dat Marokko zich beroept om de uitwijzingen van 23 december te rechtvaardigen!
In de realiteit gaat het om , wat men noemt, 'onderaanneming': de EU 'delegeert', wat ook de gevolgen zijn voor diegenen die ze niet meer kunnen overschrijden, de bescherming van zijn eigen grenzen aan haar zuiderburen.
Libië, eveneens notoir schender van de mensenrechten, iseen andere voorkeurspartner in deze, staat op het punt een van de voornaamste toeleveranciers van de EU te worden in het filteren van de migranten uit het zuiden van Afrika.
De opgepakten van Rabat zitten vandaag gevangen in de fuik van 'de outsourcing' van het migratiebeleid door de EU. Ze zijn, net zoals de doden van Ceuta en Melilla in 2005, de slachtoffers van deze onbezonnen logica.
Klik op onderstaande links voor meer informatie over:
Mensenrechten in Marokko
Mensenrechten in Libië
