De aanpak van de fiscale fraude in ons land bevindt zich in verregaande staat van ontbinding

Vaak gebeurt het niet maar deze keer ben ik het volmondig eens met Bart Sturtewagen van 'De Standaard'. Daarom wil ik hem alle eer aandoen en enkele paragrafen uit zijn artikel "Staat van ontbinding" in de krant van 23 november 2007 citeren (ik zou het trouwens niet beter kunnen verwoorden).

Hij heeft het namelijk over de pijnpunten die aan de oppervlakte komen door de eindeloze patstelling binnen de regeringsvorming. Naast het gebruikelijke onderwerp van de gerechtelijke achterstand en andere kwalen op justitie heeft hij het ook over financiën. En meer in het bijzonder over fiscale fraude, de onmacht van de ambtenarij om daar iets tegen te beginnen en de schijnbare onwil en zelfs systematische boycot, van de politiek. Je voelt de verontwaardiging bezit nemen van zijn pen.

Maar eerst dit nog. Je weet waarschijnlijk wel dat het Ministerie van Financiën wordt geleid door onze onovertroffen Minister Reynders (die, dit even terzake, sinds zijn verkiezingsoverwinning in juni blaakt van zelfvertrouwen en een nog groter adept is geworden van de 'naast de schoenen lopen'-sport).

Nu hebben we de laatste jaren toch al wat meegemaakt met Reynders (informatisatie van ministerie is een regelrechte ramp geworden, miljoenenputten die weggewuifd worden, de Tobintaks niet verdedigen waar en wanneer het moet (het is nochtans een belgische wet die beter verdient), fiscale amnestie verkocht aan zijn regeringspartners - wat ik nog steeds een regelrecht schande vind - en nu ook al de beschuldiging dat zijn ministerie ons er wil opleggen door de terugbetalingen van belastingen door te schuiven naar het volgend boekjaar) en toch is die volgens de jongens en meisjes van de Financial Times de 6de beste minister van Financiën van de eurozone. Ex-aequo weliswaar met zijn ambtsgenoten van Ierland en Luxemburg (wat toch ook al een teken moet zijn, dacht ik zo bij mijn eigen). Het zegt trouwens ook al veel over de criteria die de Financial Times hanteert.

Maar laat ons terugkeren naar de paragrafen van het artikel van Bart Sturtewagen die ik wilde citeren:

Het meest schandelijke feit waarop we ook bij deze analyse botsten is de straffeloosheid in grote dossiers van fiscale fraude. België is, ondanks zijn hoge belastingtarieven, in feite een fiscale vrijhaven, zegt een speurder met 25 jaar ervaring vandaag in de krant. Het ene dossier na het andere verjaart. De ontmoediging bij de belastinginspecteurs is totaal: 'De aanpak van de fiscale fraude in ons land bevindt zich in verregaande staat van ontbinding.

Eerder dit jaar publiceerden veertien belastingambtenaren een noodkreet: alle grote fiscale dossiers zijn de jongste vijftien jaar mislukt. Hun stellige indruk is dat het niet louter om slechte organisatie en het gebrek aan mensen en middelen gaat. Ze vermoeden systematische tegenwerking en zelfs regelrechte sabotage. Dat zijn zware beschuldigingen, gericht aan een politiek systeem. Maar als ze niet zouden kloppen, hoe komt het dan dat de malaise zo diep is?

Het minste dat we, zodra we weer een regering hebben, mogen verwachten, is dat dit vraagstuk ernstig wordt onderzocht en structureel wordt aangepakt. Er is strikt genomen zelfs geen reden om daarop te wachten. Het parlement van verkozen volksvertegenwoordigers kan zich nu al nuttig bezighouden door met hoorzittingen in een onderzoekscommissie de oorzaken van deze schandelijke toestand boven water te halen en vervolgens beleidsvoorstellen te doen. Het is niet omdat dat voorstel van de vermoedelijke toekomstige oppositie komt dat het zomaar kan worden afgewezen of uitgesteld.

Dit is geen zaak van meerderheid en oppositie. Het is geen probleem dat kan worden toegeschreven aan deze of gene coalitie. Het is een collectieve verantwoordelijkheid. Het is absoluut onaanvaardbaar dat de facto alleen gewone mensen, wier inkomen toch volledig bekend is en die geen beroep kunnen doen op gespecialiseerd advies, correct belastingen betalen. De beste manier om de belastingen voor iedereen te verlagen, is ze te vereenvoudigen. Dat beperkt de 'creatieve mogelijkheden', vergemakkelijkt de controle en bekort de eventuele juridische procedures. Een meer sociale maatregel is niet zo gauw te bedenken.