Met de uitgebluste Franse PS naar presidentsverkiezingen

Eergisteren verscheen een boeiend artikel over de Franse socialistische partij. Les rendez-vous manqués des dirigeants socialistes verscheen op mediapart.fr, een interessant online dagelijks magazine. Zelf noemen ze het een krant maar zover wil ik niet gaan. Sinds ik half en half in Frankrijk woon, ben ik abonnee (9 EUR/maand). Het is wat rommelig, je vindt er niet direct je weg op maar het is het interessantste wat ik tot nog toe heb gevonden (naast Le Monde - alhoewel veel van zijn pluimen verloren - en Le Canard Enchaîné (dat niet te vinden is op het internet).

Bij het lezen van het artikel dwaalden mijn gedachten soms af naar België omdat ik er zaken in terugvond die mij soms aan de SPa doen denken. Op enkele van die zaken ga ik in zoals het feit dat we moeten vaststellen dat de PS geen linkse partij is maar inwisselbaar met de UMP (Sarkozy's partij) en eigenlijk dus ook geen alternatief voor een verandering in politiek.

Les Verts hebben net Eva Joly als presidentskandidaat naar voor geschoven (en niet Nicolas Hulot, de mediagenieke door het grootkapitaal (o.a. EDF, l'Oreal) gesponsorde favoriet van de partijleiding. Op het eerste zicht wel een groene jongen maar, tot bewijs van het tegendeel, zeker geen antikapitalist). De peilingbureau's hadden het anders voorspeld en Hulot heeft dan ook veel publiciteit gehad: peilingbureau's-media-partijleiding één front).

De 'linkse' PS-ers hebben hun hoop gesteld in Montebourg, ook al zeer lang een bestrijder van financiële fraude en een tegenstander van de antidemocratische en autoritaire macht van de President in de huidige V-de republiek (hij stelt dan ook een VI-de republiek voor). In de meeste peilingen komt hij echter niet uit boven de 2 à 3 percent voor de voorverkiezingen van de PS-kandidaat. Hier kunnen de peilingbureau's uiteraard ook verkeerd zijn maar om van 2 tot 3% naar de tweede plaats te wippen (nodig om aan de tweede ronde te kunnen deelnemen) is wel een hele grote stap.

Tenslotte hebben we nog Mélenchon van de PG (Parti de Gauche), een afscheuring van de PS. Mélenchon was binnen de PS al bij de linkervleugel ervan en één van de weinigen die tegen de partijrichtlijnen in campagne voerde voor het NON-kamp ten tijde van het referendum voor een Europese Grondwet. Grandioos verloren door o.a. de PS die in het OUI-kamp zat. Maar dat is een andere affaire, retournons à nos moutons. Mélenchon dus die de PG oprichtte dat zich inspireert op 'Die Linke' in Duitsland, en vind dat "ecologie en kapitalisme onverenigbaar zijn" en tegengesteld. Dat Mélenchon geen enkele kans maakt om president te worden hoeft waarschijnlijk niet gezegd te worden.

Maar sommige Fransen durven dromen. Ze zouden graag deze 3 anti-establishment kandidaten zien samengaan:

"Eva Joly, Montebourg, Mélenchon sonne le glas de cette gauche aux truffes. Nous ne voulons plus des ces éléphants qui agonisent et ont perdu la mémoire des luttes .Jamais plus ils ne seront à nos cotés."

(Vertaling voor onze BDW-vrienden: Eva Joly, Montebourg, Mélenchon luiden de doodsklok van deze truffellinksen (allusie op DSK die wanneer zijn huisarrest in de VS is opgeheven als eerste publieke daad in een Italiaans restaurant pasta met truffels gaat eten). We willen niet meer weten van deze stervende olifanten die de herinnering aan de strijd hebben verloren. Nooit meer zullen ze nog aan onze kant staan).

Dromen hebben echter de neiging nooit werkelijkheid te worden en ik vrees dan ook voor die dromers dat de mogelijkheid van een samengaan van deze 3 figuren een droom zal blijven.

Terug naar ons artikel dan.

Het artikel geeft ook aan niet-Fransen inzicht in de situatie van de PS in Frankrijk.

Ik haal er wat citaten uit en laat ze voor zichzelf spreken. De vetjes zijn van mij en hier en daar plaats ik wat commentaar of stel ik mijn vragen. Op andere plekken is het niet nodig, de tekst is duidelijk genoeg.

Het alternatief

(…) Construire une alternative, c'est donc proposer une altérité. Autrement dit, c'est savoir s'opposer, au jour le jour, pied à pied. Par la clarté des actes d'aujourd'hui et des engagements pour demain, c'est non seulement montrer mais prouver aux électeurs que l'on propose un autre chemin que l'actuel (...)

(...) Mais portent-ils vraiment une alternative qui soit à la hauteur des dégâts du sarkozysme, ce synonyme de régression démocratique et sociale, de rejet du monde et de peur de l'étranger ?(...)

Vervang sarkozysme (tegenwoordig een zelfstandig naamwoord) hier door iets Vlaams of Belgisch. Niet dat we onder een soort sarkozysme hebben gezeten maar dreigen we er niet onder te geraken is de vraag.

(...) la réponse à cette question (...) se trouve (...) dans les actes concrets par lesquels se construit (...) une dynamique du refus et un rapport de forces. Ce n'est pas demain mais aujourd'hui même que les Français ont besoin de savoir, de vérifier surtout, si les socialistes feront une politique fondamentalement différente de l'actuelle.

De Lybische oorlog

(...) Le soutien du PS à la guerre imbécile de Libye. (...) cette guerre était le plus mauvais service rendu aux révolutions pacifiques arabes naissantes. Imbécile dans sa définition comme dans sa conduite. (...) la guerre aujourd'hui approuvée par le Parti socialiste, tandis que ses potentiels alliés communistes et écologistes l'ont, eux, clairement rejetée.

Communisten zijn er bij ons al lang niet meer (toch niet in het parlement) en Groen heeft in België ook vlijtig meegestemd met de rest. In die zin verschillen zij van de Franse Groenen. De SPa verschilt dan weer niet van de Franse PS op dit gebied. Dirk Vandermaelen heeft de steun proberen goedkeuren op zijn site:

(...) Ten eerste was er een legitieme vraag vanuit Libië. Ten tweede gaven de Arabische Liga en de Afrikaanse Unie hun uitdrukkelijke steun hieraan en ten slotte was er een mandaat van de VN Veiligheidsraad (...)

Over die 3 'cruciale voorwaarden' (zijn woorden) zouden we een apart hoofdstuk kunnen schrijven. Laat ons voorlopig volstaan met te stellen: Wat is een 'legitieme' vraag vanuit Libië en in hoeverre is die vraag gemanipuleerd? Alleszins niet legitiem in de betekenis van 'wettelijk, rechtmatig, wettig'. Misschien dan als synoniem van 'terecht'? Maar wie heeft dan bepaald dat het 'terecht' was? En is de eerste voorwaarde niet de 'trigger' geweest om aan zijn twee andere 'cruciale voorwaarden' te voldoen?

De Arabische lente/zomer/democratische revoluties/...

(...) le PS, qui se veut le premier parti de la gauche française, n'a pas encore su organiser des manifestations publiques de solidarité et de mobilisation aux côtés des révolutions démocratiques arabes. Six mois après le début, en Tunisie, de cet événement considérable, aucun rassemblement, aucun meeting, aucune mobilisation !(...)

DSK en het IMF

(...) Toute bulle spéculative finit par éclater un jour. (...) l'ambition collective réduite au seul pari sur un homme (...) le caractère délétère du feuilleton DSK (...) doit autant aux ambiguïtés socialistes qu'aux complaisances d'époque. (...) En finir avec l'affaire Strauss-Kahn (...) aurait supposé une direction socialiste plus à même de faire prévaloir l'intérêt général de la gauche sur des intérêts particuliers, tissés d'alliances circonstancielles et de fidélités personnelles.

De vertwijfeling en het ongeloof binnen het SP-kamp was zo groot dat complottheorieën die de kop opstaken ook snel geloof vonden binnen de hoogste rangen van de partij. Ook werd bij de SP de eerste dagen meer aandacht geschonken aan het 'slachtoffer' DSK dan aan de kamermeid. Het is pas 2 of 3 dagen later dat er voor haar ook woorden van medeleven konden geuit worden.

Op het ogenblik dat dan, coup de théâtre, er blijkbaar toch iets schortte aan het verhaal van het bewuste kamermeisje klonk er, ook binnen de hoogste gelederen van de partij, een schreeuw als van een overwinning: 'aha, zie je wel !!' Binnen de paar uren gingen er stemmen op om de periode van kandidatuurstelling voor de nominatie tot presidentskandidaat van de PS, periode die eigenlijk afgesloten werd, te verlengen, zodat DSK zich alsnog kandidaat zou kunnen stellen.

Hoe diep moet het gevoel van onmacht binnen een partij zitten als ze zo radeloos is dat ze op grond van een 'gerucht' gepubliceerd door de tabloid New York Post haar hele campagnestrategie wil omgooien om die ene man de kans te geven om nog een gooi te doen naar de nominatie als 'hun' kandidaat president? Vooral als je weet dat de weken ervoor diezelfde tabloid door diezelfde mensen verguisd werd tot een rioolblaadje (dat het waarschijnlijk wel is) alsof het zelf DSK had aangehouden en aangeklaagd.

DSK was al vier jaar weg uit Frankrijk, met de hulp van Sarkozy was hij baas geworden van het IMF. In die 4 jaar afwezigheid heeft hij nooit een mening geuit over of standpunt ingenomen t.o.v. de Franse binnenlandse politiek. Hij kon dat ook niet door zijn 'neutrale' positie als hoofd van het IMF. Maar toch...

(...) Éloigné, Dominique Strauss-Kahn le fut aussi bien dans le temps que dans l'espace (…)

(...) Comment croire que le candidat le plus éloigné des réalités vécues par le peuple français depuis quatre ans, depuis l'élection de Nicolas Sarkozy, pouvait être le plus crédible ? (...)

(...) sans autre réalité que l'éloignement, sans autre contenu que son silence. (...)

Het IMF werkt, sinds het begin van de jongste financiële crisis, actief mee aan het opleggen van draconische privatiserings- en besparingsmaatregelen aan andere EG- landen binnen de Eurozone (Griekenland, Ierland, Spanje, Portugal) maar ook, minder in het nieuws,  (Hongarije en Letland in 2008) of het Europa buiten de EG (Oekraïne in 2008 en Ijsland in 2009). Dat alles on 'de markten gerust te stellen'. En net de directeur van datzelfde IMF, het instituut dat samen met de Wereldbank het neoliberalisme inde wereld vertegenwoordigd, bleek de hoop te zijn van de PS om Sarkozy van zijn troon te stoten? Sarkozy die van het sarkozysme:

(...) fait la démonstration permanente des excès et abus de cette forme de pouvoir qui confisque la volonté populaire (...)

En toch :

(...) les dirigeants socialistes n'ont pas donné l'impression d'avoir pris la mesure de ce qui se dévoilait aux yeux des Français avec cette hyperprésidence, et qui appelle une ambition démocratique renouvelée, audacieuse et inventive. (...)

(...) Quant au fait d'avoir été le gestionnaire de l'institution financière mondiale en pleine crise économique, il tenait lieu de gage aux possédants bien plus que d'attrait pour les classes populaires dont, au passage, certains socialistes ont même oublié qu'elles restaient le groupe social majoritaire du pays (...)

Verwonderd het dan ook dat, nadat DSK zijn ontslag had gegeven bij het IMF, de PS zonder verpinken, o.a. via haar voorzitter Martine Aubry, haar volle steun gaf aan de kandidatuur van Christine Lagarde, Minister van Economische Zaken? Dezelfde Christine Lagarde die het gezicht is van het antisociale Frankrijk en verwikkeld zit in de 'affaire Tapie' waar binnenkort (ze moet zeer waarschijnlijk voor de rechter verschijnen maar de zaak is, toevallig, weer uitgesteld) een vervolg aan wordt gebreid. Verschillende PS-parlementariërs hebben haar trouwens aangeklaagd.

(...) Christine Lagarde qui incarnait en France une politique antisociale, au bénéfice des plus riches et au détriment du plus grand nombre, serait donc, pour les socialistes, la mieux à même de succéder à l'un des leurs à la tête du FMI ! (...)

(...) Sans compter qu'en faisant cet aveu d'une classe politique interchangeable, le PS se contredisait lui-même, ignorant les procédures engagées par certains des siens contre Christine Lagarde dans l'immensément scandaleuse affaire Tapie. (...)

Verwonderd het ook dat de PS geen woord van steun of sympathie heeft geuit voor de kandidatuur van Aurélie Trouvé, co-voorzitster van Attac France, als directeur van het IMF? Attac dat toch staat voor strijd tegen financiële speculatie en neoliberalisme en voor het heroveren van de ruimte die de democratie verloren heeft aan de wereld van de financiën.

 Niet dat ze enige kans maakte maar symboliek is soms belangrijk.

Tenslotte

Misschien moeten we over de PS wel samen met Edwy Plenel besluiten:

(…) Ainsi, qu’il s’agisse des enjeux internationaux, du renouveau démocratique ou des questions sociales, les dirigeants socialistes n’ont ni su ni voulu faire vivre, dans l’opposition, une alternative concrète au sarkozysme. Ils sont restés dans leur bulle, partisane ou locale, entre responsables nationaux ou entre élus locaux, attendant que le sarkozysme passe comme si la suite devait leur revenir naturellement, à la manière d’héritiers légitimes d’une alternance inévitable. (…)

Mogen we daar geen analogie trekken met de houding van de Spa bij ons?

Als we in België (pardon, Vlaanderen) al iets mogen verwachten van de SPa is het wel dat ze een alternatief vorm geven en zich afzetten tegen de mantra’s die door alle andere partijen worden verkondigd, dat ze eindelijk eens kappen met het neoliberale en kiezen voor een radicale verandering van de maatschappij. Kortom dat ze eindelijk links gaan denken en doen.

Laat ze beginnen met een hervorming van de belastingen voor te stellen. Nu betalen de rijken proportioneel minder dan de armen en de middenklasse. Schaf fiscale achterpoortjes en de notionele intrest af, ga fraude eindelijk eens effectief bestrijden, crininaliseer belastingsontduiking in plaats van er amnestie voor te verlenen.

Laat ze beginnen met het hernationaliseren van de openbare diensten (spoorwegen, post,...), nationaliseer banken in moeilijkheden ipv ze te financieren met belastingsgeld, nationaliseer de nutsbedrijven (water, gas, electriciteit) en oefen een echte prijscontrole uit.

Laat ze beginnen met de financiering van een ecologische reconversie dat er niet uitsluitend uit bestaat zonnepanelen en isolatie te subsidiëren met geld van de belastingsbetaler.

Natuurlijk gaat dat niet ineens, natuurlijk gaan daar interne ruzies mee gepaard (anderzijds, is het nu anders?), natuurlijk worden ze daar niet direct populair van, natuurlijk zullen ze nog zakken in de peilingen én bij verkiezingen.

Maar is het doel verkiezingen winnen (korte termijndenken) of een rechtvaardige(r) maatschappij nastreven (lange termijndenken)?

Of zoals hierboven reeds uit het artikel geciteerd:

(...) la réponse à cette question (...) se trouve (...) dans les actes concrets par lesquels se construit (...) une dynamique du refus et un rapport de forces. Ce n'est pas demain mais aujourd'hui même que les Français ont besoin de savoir, de vérifier surtout, si les socialistes feront une politique fondamentalement différente de l'actuelle.

Ik vrees echter dat de SPa al even uitgeblust is als de Franse PS en dat ook daar mandaten en ego’s zwaarder doorwegen dan de beslommeringen van meneer en mevrouw klootjes.

Joodse oogkleppen en de uitdaging van de toekomst

De Joodse oogkleppen over alle, terechte en onterechte kritiek, die zich steeds opnieuw uit in het spreken over anti-semitisme, terrorisme, de hypocrisie van de Verenigde Naties, de zelfgenoegzaamheid van linkse boycotters en predikers van desinvestering en een overvloed aan andere dooddoeners, zorgt te vaak voor ongevoeligheid voor het leed van anderen. Het brengt er hen ook toe om te dikwijls wat, vanuit hun oogkleppenperspectief, juist/goed/rechtvaardig is te verwarren met wat slim is.

Was het niet mogelijk om het konvooi op een andere manier tegen te houden? Of beter, was het niet mogelijk om het konvooi haar weg te laten vervolgen en de humanitaire hulp te laten uitladen in Gaza? En misschien nog het beste, is het niet denkbaar om de voor Israël contraproductieve blokkade van Gaza, onder bepaalde voorwaarden, op te heffen?

Heeft Israël bijvoorbeeld een wettelijk recht om overal te bouwen in Jeruzalem? Natuurlijk kan het dat doen, zeggen vele van hun gerenommeerde advocaten (hoewel niet alle van hun gerenommeerde advocaten het daarmee eens zijn). De vraag is echter of het slim is om dit recht nu, ten koste van alles, uit te oefenen?

Concessies doen aan de Palestijnen is iets wat de Palestijnen (en zowat de rest van de wereld) willen. Maar is dit een reden om het niet te doen?

Wat wil het zeggen als zelfs hun grootste vriend, de Verenigde Staten signalen uitstuurt dat het Israëlische beleid schadelijk is voor de Amerikaanse belangen in de regio? Is het een verder bewijs dat (zoals sommige Joden geloven) de hele wereld tegen hen is, dat ze niet kunnen rekenen op iemand anders behalve zichzelf, en dat 'zij' - de rest van de wereld - hen haten, eender wat zij doen? Kunnen ze dan niet net zo goed doen wat ze willen? De vraag is dan, wat willen ze precies? Wat voor soort Israël? Een democratie voor 'alle inwoners' of slechts voor een bepaalde groep van hen?

Niet iedere anti-zionist is per definitie een anti-semiet, noch is elke kolonist op de Westelijke Jordaanoever een xenofoob, noch is een Jood die meelijdt met het lijden van de Palestijnen een zelf-hatende Jood.

Er zijn Joden wier harten kloppen voor Israël, die zijn gaan geloven dat de zionistische onderneming, die misschien een morele noodzaak was in het begin, zo drastisch ontspoord is dat ze nu vooral contraproductief is voor het Joodse volk en Israël in het bijzonder.

Er zijn Joden die geloven dat een enkele, binationale Arabisch-Joodse democratie, hoe 'absurd' het ook moge lijken, een na te streven doel is.

En wat te denken van de niet-zionistische Joden in de VS, Londen, Parijs,... die geloven dat het Jodendom kan gedijen zonder Israël, en dat menen te kunnen bewijzen door het voorbeeld van hun eigen leven?

Zijn dat ketters? Zijn deze mensen per se verraders van de goede zaak? Of verdienen deze stemmen dat er naar hen geluisterd wordt? Kan er met hen gedebatteerd worden of moeten die stemmen gewoon weggewuifd worden?

Niet elke poging om de situatie waarin de Palestijnen leven, met inbegrip van die in het door Hamas gecontroleerde Gaza, aan te klagen moet per definitie worden geëtiketteerd als anti-Israëlisch, anti-semitisch en (hulp aan) terrorisme. Evenmin moet elke handeling van legitieme zelfverdediging van de kant van Israël automatisch bestempeld worden als een daad van agressie en oorlogsmisdaad.

Wat zorgen baart is dat elke oorlog, elke wraakactie, elke blokkade, elke opgelegde 'straf' iedere keer opnieuw elke kans op een (twee-staten) of andere oplossing verpest. Als de 'oorlog' ooit stopt - hoewel niemand vandaag weet hoe lang dat nog duurt - zal Israël moeten leven met de Palestijnen, want het zijn hun buren in een land dat ook wel bekend is als Palestina, en er is geen enkele kans dat ze er ooit niet meer zullen zijn.

De tijd om ‘genoeg’ te zeggen is nu gekomen.

Israël en Palestina’s toekomst is een dringende uitdaging, en de agenda is te complex en te belangrijk om gedomineerd te worden door alleen maar militairen, advocaten, professionele uitleggers en politici. Als de VN zich gedraagt als een machteloos vehikel moeten de diverse, andersluidende en ‘dissidente’ stemmen van de Joodse diaspora over de hele wereld de zionistische ‘gelijkhebbers’ ervan overtuigen dat ze misschien niet altijd gelijk hebben. En hoe zwaar het ook valt, alle VN-resoluties die Israël in de loop der tijden naast zich heeft neergelegd zullen dan ter sprake moeten komen, opgevolgd en uitgevoerd worden.

Net zoals het feit van het bestaan van Israël door Hamas moet aanvaard worden. En in weerwil van alle Israëlische regerings-pr is dat niet het probleem.

Het was Khaled Meshaal, de onofficiële leider van Hamas, die in januari 2007 zei: "Vandaag spreek ik als Palestijn over een Palestijnse en Arabische eis voor een staat binnen de grenzen van 1967. Het is waar dat er in de realiteit op de rest van het Palestijnse land een staatsentiteit zal zijn die Israël heet."

Het was Ismail Haniyeh, Hamas’ eerste minister in Gaza, die in november 2008 zei: "Als Israël zich terugtrekt binnen de grenzen van 1967, zal de vrede zegevieren en zullen we een staakt-het-vuren voor vele jaren handhaven."

En het was opnieuw Khaled Meshaal die einde mei 2010, net voor de gebeurtenissen van begin deze week, in een interview met The Guardian nog eens zei: “Het is alleen wanneer Israël gedwongen wordt tot concessies dat er vrede kan komen (...) Dus Hamas zal zich het recht op verzet reserveren tot Israël terugkeert naar de grenzen van '67."

Het is tijd om eindelijk het gesprek te beginnen. Een militaire oplossing is onmogelijk en onhoudbaar. Hoe zwaar het besef dat toe te geven ook is.

Deze bijdrage verscheen ook op de website van Attac Vlaanderen: Joodse oogkleppen en de uitdaging van de toekomst.

Geen vuiltje aan de lucht voor de militaire wereldeconomie

In 2009 bereikten de militaire uitgaven in de wereld een nieuw hoogtepunt. De economische en financiële crisis heeft er geen effect op gehad, stelt het SIPRI-jaarrapport 2010 dat woensdag door het gerenommeerde Stockholm International Peace Research Institute werd gepubliceerd.

Lancering van de Pakistaanse Ghaznavi I-korteafstandsraket die een kernkop kan dragen..
Gedurende het afgelopen jaar besteedde de wereld niet minder dan 1.531 miljard dollar (1.244 miljard euro) aan legers en bewapening. Dit is, bij constante prijzen, een stijging van 5,9 procent ten opzichte van 2008 en zelfs van 49 procent ten opzichte van 2000, zegt het Zweedse instituut.

"Veel landen hebben hun totale overheidsuitgaven in 2009 verhoogd om de markt te ondersteunen en de recessie te bestrijden. Zelfs als de militaire uitgaven over het algemeen geen deel uitmaakten van maatregelen voor economische stimulans, is er ook niet op bespaard," zegt Sam Perlo-Freeman verantwoordelijke voor onderzoek naar militaire uitgaven bij het SIPRI.

Het instituut stelde een verhoging van de militaire uitgaven vast in meer dan de helft van de landen waarvoor het in staat was om cijfers vast te krijgen. De Verenigde Staten, altijd op de eerste plaats in termen van militaire uitgaven, investeerden vorig jaar 661 miljard dollar, 47 miljard meer dan in 2008. De stijging in de VS vertegenwoordigt meer dan de helft (54 procent) van de groei in de hele wereld.

Een deel van de militaire uitgaven in 2009 had te maken met het ’handhaven van de vrede’ zoals in Afghanistan waar ze zijn toegenomen in termen van personeel en kosten. Weer een record dat sneuvelt. In totaal waren er in de wereld 54 dergelijke operaties voor 'vredeshandhaving' waarvan de ’bekende kosten’ opliepen tot de nooit eerder bereikte militaire uitgaven van 9,1 miljard dollar (7,4 miljard euro).

Ten slotte schatte het SIPRI het aantal operationele kernkoppen die de acht kernmachten (VS, Rusland, China, Groot-Brittannië, Frankrijk, India, Pakistan en Israël) in 2009 samen bezaten op 8.100 stuks. Daarvan werden er bijna 2.000 in de grootste staat van paraatheid gehouden zodat ze binnen enkele minuten tijd gelanceerd kunnen

Flotilla: twee dagen later, de posities worden ingenomen

Nog maar pas maandagavond schreef ik:
"Moet het ons binnen enkele dagen of weken verwonderen als Israël er weer vanaf komt met wat verbale veroordelingen die niets zullen afdoen aan de economische, militaire en financiële banden tussen dat land en de ‘vrije‘ Westerse wereld, waaronder de EU?"

Waaruit eens te meer blijkt dat ik een onverbeterlijke optimist ben. Het heeft slechts iets langer dan 24 uur na het begin van de piraterij geduurd dat de VN zelfs geen formele veroordeling van Israël heeft uitgesproken. De officiële tekst gaat als volgt:

"De Veiligheidsraad betreurt ten zeerste het verlies van mensenlevens en de gewonden ten gevolge van het gebruik van geweld tijdens de Israëlische militaire operatie in de internationale wateren tegen het konvooi dat naar Gaza voer. De Raad heeft, in dit verband, die daden veroordeelt die resulteerden in het verlies van tenminste 10 burgers en vele gewonden, en betuigt zijn medeleven aan hun families."

Geef toe een sterk staaltje diplomatieke taal. Er wordt niet gezegd dat het geweld van de kant van Israël kwam waardoor de interpretatie kan ontstaan (en wees gerust door sommigen ook zo zal verstaan worden) dat het het geweld is van de opvarenden van het schip dat tot die doden en gewonden heeft geleid.

Ze hebben het ook over een 'Israëlische militaire operatie'. Niet over een daad van piraterij (dat was waarschijnlijk teveel gevraagd) maar zelfs niet over een 'illegale' militaire operatie. Dit terwijl de schepen zich in internationale wateren bevonden en Israël in principe met geen van de landen onder wiens vlag de schepen voeren in oorlog is. Tenzij uiteraard dat Israël permanent in oorlog is met alle landen en iedereen die hen op één of andere manier tegenspreekt.

Met dat medeleven aan de families zijn die families op het ogenblik niet vet. De namen van alle doden en gewonden zijn nog steeds niet vrijgegeven door Israël. Laat ons al die ongeruste mensen nog maar wat kloten, moeten ze gedacht hebben.

Diplomatieke stappen die ondertussen zijn gezet:

• Nicaragua heeft de diplomatieke banden met Israël verbroken (ge zoudt kunnen zeggen: "who the fuck is Nicaragua!" Inderdaad maar toch...
• Het Israëlisch ministerie van Buitenlandse Zaken vraagt dat de familie van haar diplomaten in Turkije het land zouden verlaten
• Zweden vraagt de UEFA om haar nationaal jeugdvoetbal match van vrijdag in Israël af te gelasten (het is me niet helemaal duidelijk of het om de match van Zweden alleen gaat of het hele tornooi, ik ben immers een absolutie dommekloot wat betreft voetbal)

Waar ik ook al op zat te wachten is: "en hoe zit dat nu met de Nato?"

Volgens internationaal recht vallen de moorden die op de schepen zijn gepleegd onder de jurisdictie van de vlag waaronder de schepen varen, en de actie zelf moet worden opgevat als een militaire actie tegen de betreffende landen. Verschillende van de schepen en het schip waarop de doden vielen in het bijzonder voerden de Turkse vlag. Turkije is lid van de Nato. Als een leger een Turks schip aanvalt dan kan dat worden beschouwd als een aanval op het grondgebied van Turkije. Eén van de kernpunten van de Nato is dat als een staat van het bondgenootschap wordt aangevallen dat moet beschouwd worden als een aanval op het bondgenootschap zelf en de het aangevallen land moet verdedigd worden.
Niet dat ik zit te wachten op nog maar eens een nieuwe oorlog maar mocht, laat ons zeggen Syrië of Lybië nu de dader zijn geweest dan hadden we het al lang geweten, dat van die nieuwe oorlog.

Gisteren stelde Erdogan, de Turkse premier, dat hij de zaak zou voorleggen aan de Nato: "Burgers van lidstaten ervan werden aangevallen door een land dat geen lid is van de Nato. Ik denk dat dat moet besproken worden binnen de Navo".

Ondertussen verklaarden de Israëliers dat er niets is om zich over te verontschuldigen en er ook niets zou veranderen aan de reeds drie jaren durende blokkade van Gaza. Die laatste reactie kwam er nadat de organisatoren van de humanitaire vloot verklaarden dat ze binnenkort twee andere schepen naar Gaza zouden varen. Een van de schepen, de Rachel Corrie, genaamd naar een Amerikaanse die in 2003 in Gaza door een bulldozer werd gedood toen ze die probeerde te verhinderen het huis van Palestijnen af te breken, moest eigenlijk ook meevaren met de de vloot die maandag gekaapt werd maar werd opgehouden. In principe zouden beide schepen begin volgende week in Gaza moeten toekomen.

Egypte heeft deze morgen de grens met Gaza 'voor verschillende dagen' geopend. Een rush van de Plaestijnse bevolking op de grens is nu aan de gang.

Over de rol van Egypte in de blokkade is er weinig gesproken. Velen vragen zich ook af waarom dat is. Enkele woorden: Mubarak diktator, Moslimbroederschap in Egypte is vijand van Mubarak, Hamas werkt samen met Broederschap, Egyptische islamieten zijn sunnieten, Iran is Shiitisch, Iran steunt Hamas, Sadat de vorige president van Egypte en Khomeyni haatten elkaar en een grote onuitwisbare belediging was om de Shah zijn laatste rustplaats in Egypte te bezorgen. We kunnen het dan nog hebben over de angst van de Egyptenaren voor de Israëliërs voor moest er eens iets gebeuren in Gaza waarvoor zij verantwoordelijk zouden kunnen worden gesteld.

Goed nieuwe is er ook vanuit het Vatikaan: de raid op de vloot heeft geen invloed op het bezoek van de paus aan Cyprus. Oef!