Emma had altijd al een zwak gehad voor 20 jaar oudere venten. Venten die zich hoe dan ook heel hun leven als opgeschoten pubers bleven gedragen. Lange, magere gozers in jeans en oudmodische hemden, de grijs- of witgeworden haren in de wind, een zelfgerolde peuk of joint in de mondhoek, rijdend in oude roestbakken, iedere avond met de maten sloten alcohol zuipend, de nachten altijd te kort, kunstenaars, schilders of beeldhouwers met een langzaam opgebouwde en hoog te houden reputatie... Resultaat, ze stierven als vliegen.
Emma is het beu, beu weduwe te zijn en ook de oude pubers beu. Ze houden het niet uit!
Het moet veranderen. Een ander genre vent. En snel. Vandaag nog als het even kan.
Mooi is ze, Emma. 1,68 meter, zonder enige inspanning slank, nooit make-up, een donkere teint, lichte rimpels rond de ogen, geprononceerde lippen, een niet-perfecte maar rechte neus, ze kleedt zich… ach, wat maakt het ook uit! Emma heeft gewoon die sympathieke look van mensen die zich niet bewust zijn van zichzelf.
Emma is op weg naar de Fnac. Ze wil een camera kopen om de oude Leica te vervangen.
Emma, van wie sinds 1 jaar en 4 maanden geen foto’s meer zijn gemaakt is van plan om die dan maar zelf te maken. En ook, thuis verveelt ze zich al 1 jaar en 4 maanden. Het zal haar bezighouden. Ze kan niet meer tegen de slapeloosheid en het lezen van boeken (één per dag). Ze heeft geen tv, geen kinderen, geen familie, geen vrienden, ze zijn allemaal verdwenen met de dood van Theo.
Toen ze jong was had ze eigen vriendinnen (geen mannen, mannen waren minnaars), maar door haar manier van ongebreideld leven en haar “te mijden” echtgenoten is de één na de ander gevlucht.
In de fotoafdeling stapt Emma naar de uitgestalde dure Canon 5D toestellen. Vóór haar, in profiel, praat een man met de verkoper. Hij is nauwelijks groter dan zij, geschoren hoofd, een mooie schedel, hij draagt witte sneakers en een wit overhemd bovenop Diesel design-jeans, zijn stem een beetje hees, vriendelijke, groene ogen, fijne gelaatstrekken en alleszins, als je mag afgaan op zijn rechterprofiel, weinig rimpels. Onmogelijk te weten of hij 35, 40 of 50 is. Een jong silhouet, kalme gebaren, een bepaalde sereniteit… Geen roker, denk Emma, dat is zeker. En in die zaken is ze experte.
Hij luistert beleefd, hij weet wat hij wil maar laat de verkoper zijn job doen.
“Dank U, ik neem deze en dat objectief, maakt u mijn fiche op?“Doe mij ook maar, ik neem hetzelfde“ , zegt Emma.
Beiden draaien zich naar haar.
De verkoper, nauwelijks verbaasd, vraagt: “En het objectief?
Emma: “Ook hetzelfde.“
De verkoper: “Ieder zijn beurt, als u even wil wachten?“
Emma: “Ja, maar ik mag deze man niet uit het oog verliezen”, en ze wijst naar de man met het geschoren hoofd, “laat het dus vooruitgaan!”
De man met het geschoren hoofd: “Ik?”
Emma: “Ja.”
De man: “Waarom mag U mij niet uit het oog verliezen?”
Emma: “Omdat ik U net ontdekt heb.”
De man: “Ah, hoezo?”
Emma: “Dat vertel ik U straks in Uw auto.”
De man: “Het is dat ik nogal gehaast ben, binnen een uur heb ik een trein.”
Emma: “Dat is niet erg.”
De man: “Ik heb echt heel weinig tijd, weet U…”
Emma: “En ik? Denkt U dat ik er heb op mijn vijftigste?
Wordt (misschien) vervolgd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten