De privatisering van de Duitse Spoorwegen is een halt toegeroepen!

Gisteren goed nieuws ontvangen vanuit Duitsland. Het lijkt er immers op dat de privatisering van de Duitse spoorwegen die de regering wilde doorvoeren voorlopig niet doorgaat.

De eerste overwinning van de coalitie tegen de privatisering van het spoor mag vergeleken worden met het succes van het NON in Frankrijk toen zij in 2005 NON zegden in het referendum tegen de neoliberale EU-grondwet. Maar net zoals de neoliberalen nu de EU-grondwet terug op de sporen zetten onder de noemer van een “EU-Verdrag” zullen ze in Duitsland natuurlijk blijven ijveren voor de privatisering van de Duitse Spoorwegen.

Ook vandaag, op maandag 19 november 2007, zal de ETUC (European Trade Union Confederation) een petitie met meer dan een half miljoen handtekeningen voorleggen aan de Voorzitter van de Europese Commissie Barosso. De Petitie roept op voor een Europese richtlijn voor het behoud van kwaliteitsvolle en toegankelijke publieke diensten van algemeen belang. Je vindt hier de petitie die trouwens nog steeds ondertekend kan worden.

Een coalitie van vakbonden, sociale bewegingen en experten op gebied van openbaar vervoer zijn er onder de impuls van Attac Duitsland in geslaagd het project van privatisering van de Duitse Spoorwegen een halt toe te roepen. Het is de eerste grote overwinning van de civiele maatschappij tegen de neoliberale projecten van de grote coalitie binnen de Duitse regering. Na de G8 in juni heeft Attac Duitsland zijn krachten gebundeld in de campagne tegen de privatisering. Terwijl de nationale campagne geleid werd door een brede coalitie van o.a. de vakbond van de openbare diensten 'Ver.di', 'Friends of the Earth' en vele anderen werd de activiteit aan de basis vooral gedragen door de lokale Attac-kernen. Het coördinatiecentrum van de campagne vond ook onderdak in de lokalen van Attac Frankfurt.

Onder de druk van verschillende nationale actiedagen, de gecoördineerde druk op de parlementsleden (in het bijzonder op de sociaal-democraten en conservatieven die in de regering zitten) werden de interne contradicties binnen de grote coalitie zo belangrijk dat het project nu in een politieke impasse beland is. Er is geen garantie dat de privatisering niet doorgaat maar alles wijst erop. Alle informatie over de kampanje is trouwens te vinden op de speciale internetsite die opgezet is om de kampange naar een groot publiek te ondersteunen.

Vermits de grote coalitie van een comfortabele tweederde meerderheid in zowel Kamer als Senaat genoot was de overwinning enkel mogelijk door:

(1) het overtuigen van verschillende vakbonden en lokale en regionale afdelingen van de SPD om zich bij de campagne aan te sluiten. De politiek corrupte vakbond van de Duitse spoorwegen is onder druk gezet door een interne oppositiegroep en door de concurrerende vakbond Ver.di die zich aangesloten heeft bij de campagne. Net voor de SPD-conferentie in oktober hebben de groep van jongsocialisten (Jusos) en de grootste Duitse vakbond IG-Metall de anti-privatiseringscampagne vervoegd. De sociaal-democraten willen, onder druk van de nieuwe linkse partij «Die Linke», hun imago van beschermers van de sociale rechtvaardigheid oppoetsen. Zij waren dus de zwakste schakel van de neoliberale coalitie. De SPD-gedelegeerden hebben voorwaarden voor de privatisering gestemd die onaanvaardbaar waren voor de conservatieven. Dit heeft geleid tot een impasse voor die privatisering.

(2) de verdeeldheid binnen de coalitie over de manier waarop de spoorwegen moesten geprivatiseerd worden.

Toch heeft de algemene vergadering van Attac Duitsland dit weekend besloten de campagne aan te houden voor het geval de privatisering terug op tafel zou komen.

Sarkozy zelf zegt het

Volgens het Engelse rechste dagblad "The Telegraph" heeft Sarkozy, de Franse president, in Straatsburg (uiteraard achter gesloten deuren) toegegeven dat de Europese regeringen een referendum over het Europese verdrag niet kunnen winnen. "Vandaag zou een referendum Europa in gevaar brengen. Er zal geen Verdrag zijn als er in Frankrijk een referendum wordt gehouden dat gevolgd wordt door een referendum in Groot-Brittanië", stelde hij.

Volgens "The Telegraph" moet er niet naar andere redenen gezocht worden voor de onwil van de regeringen om referenda te organiseren en liever te kiezen voor een parlementaire goedkeuring. "Hetzelfde (een negatieve uitslag zoals in Frankrijk in 2005, nvdr) zal in alle lidstaten gebeuren als er een referendum georganiseerd werd", voegde hij er nog aan toe.

Wat een geluk dat we in een democratie leven.

Het Belgische constitutionele recht is van een onverwachte soepelheid...

Binnenkort, op 13 december om precies te zijn, wordt het nieuwe Europese Verdrag in Lissabon getekend. We gaan het nu niet hebben over het feit dat de ondertekenaars eerste even naar Lissabon vliegen voor de ondertekening om daarna elk in hun eigen vliegtuig (één per land) naar Brussel vliegen om diezelfde dag verder te babbelen. Waarschijnlijk kwestie van de CO₂-uitstoot niet te bruusk te verminderen.

Wij zitten, dank zij de verantwoorde houding van onze politici, nu reeds 160 dagen opgezadeld met een "regering van lopende zaken". Voorlopig laat niets uitschijnen dat die binnen een maand al ingeruild is voor een echte, authentieke en nieuwe oranje-blauwe (of desnoods anders-gekleurde) regering.

De vragen zijn dan ook: kan een "regering van lopende zaken" dat verdrag tekenen in december? Is zo'n verdrag tekenen een "lopende zaak"? Semantisch gezien moet een "lopende zaak" toch iets zijn dat, dacht ik, toch al bestaat (in het geval van dit verdrag 'in voege' zijn)? En dat verdrag bestaat toch nog niet (is nog niet in voege)?

Volgens commissievoorzitter José Manuel Barroso is er geen vuiltje aan de lucht: "België beschikt over een regering. De bekwaamheid van België om te handelen in het internationale publiek recht en het communautaire recht staat niet ter discussie", zo verklaarde de zegsman. Barrosso is, zoals iedereen genoegzaam weet, een grote specialist van de Belgische grondwet

Zou het niet absurd zijn dat een "regering van lopende zaken" die geen begroting kan opstellen, geen nieuwe wetten kan voorstellen en geen nieuwe initiatieven kan ondernemen wel, zonder problemen, een zodanig fundamentele zaak kan doen als het tekenen van een Europees verdrag?
Blijkbaar niet want het zal gebeuren.

Vooreerst omdat uw mening dienaangaande niet gevraagd wordt en er dus weinig toe doet. Ten tweede omdat er geen enkele politieke partij tegen het verdrag gekant is en er dan ook geen enkele dwars zal liggen als het getekend wordt. En tenslotte omdat er al een precedent is. Het was immers ook een Belgische "regering van lopende zaken" die de onderhandelingen over het "Verdrag van Maastricht" in december 1991 had gefinaliseerd en overgegaan is tot de ondertekening ervan in februari 1992.

Blijkbaar is, tenzij het over communautaire zaken gaat, het Belgische constitutionele recht van een onverwachte soepelheid...

Nieuwe IMF-directeur zal geen belastingen betalen

Dominique Strauss-Kahn was ooit een Frans socialistisch boegbeeld. Verleden jaar nog presidentskandidaat binnen zijn partij maar uiteindelijk moest hij de duimen leggen voor Ségoléne Royal. Na de verkiezingen die, zoals iedereen weet, gewonnen werden door Nicolas Sarkozy, le petit Napoléon, moest hij niet lang nadenken over het voorstel van deze laatste: IMF-baas worden.

Mocht het lukken, het zou beiden goed uitkomen: Sarkozy was een belangrijke tegenstander kwijt die zijn beleid niet onder vuur kon nemen en Strauss-Kahn kreeg een mooi alternatief in de plaats van jaren oppositie voeren tegen de regering en de machtstrijd binnen de Socialistische partij vermijden.

Binnen de kortste tijd waren de 27 landen van de EU het akkoord over die kandidatuur. Op die manier werd er ook niet te lang stil gestaan bij de kritiek op de ongeschreven regel dat de leiding over het IMF altijd een Europeaan toekomt (in ruil voor het voorzitterschap van de Wereldbank voor een Amerikaan). Een dure campagne op het thema van 'de hervorming' van het IMF en haar steun aan de arme landen leidde hem de hele wereld rond. Een verassingsoptreden van een andere kandidaat, de door Rusland voorgestelde Tsjech Jozef Tosovsky, die uiteraard geen enkel kans maakte, had het voordeel dat het het hele gebeuren een democratisch tintje verschafte. Uiteindelijk was het dan zo ver, Dominique Strauss-Kahn werd op 28 september met éénparigheid van stemmen verkozen tot de nieuwe algemeen directeur van het Internationaal Monetair Fonds (IMF).

Eén van zijn eerste opdrachten is nu snoeien in de uitgaven om de instelling opnieuw in financieel evenwicht te krijgen. Er is geen twijfel aan dat de instelling een geloofwaardigheidscrisis doormaakt. De landen van het Zuiden willen liefst geen beroep meer doen op een instelling die hen opzadelt met een brutale toezichthouder die zijn regels komt opleggen. Een aantal onder hen, waaronder Indonesë, Brazilië en Argentinië hebben hun schulden trouwens vroeger terugbetaald om van de voogdij verlost te zijn. Momenteel wordt het IMF in zijn bestaan bedreigd omdat het er niet meer in slaagt zijn werkingskosten te dekken.

De aangekondigde 'noodzakelijke hervorming' gaat dan ook louter over het waarborgen van zijn voortbestaan en de tegenstand te neutraliseren. Het gaat zeker niet om een democratische verandering in te leiden die het belang van de armsten als doelstelling heeft.

Nochtans zou het tijd zijn om rekenschap af te leggen.

Sinds zijn ontstaan, in 1945, met de Belg Camille Gutt als eerste algemeen directeur, legt het IMF dwingende economische regels op aan landen 'in ontwikkeling', die enkel de belangen van de rijke schuldeisers en de multinationals dienen. Dat daarvoor steun moet verleend worden aan racistische regeringen zoals het Apartheidregime van Zuid-Afrika en dictators als Pinochet in Chili, Suharto in Indonesië, Mobutu in Zaïre, Videla in Argentinië, de Shah van Iran en Marcos op de Filippijnen kon geen bezwaar zijn. Nu nog mogen Nimeiry/al-Mahdi in Soedan en Déby in Tsjaad op steun rekenen.

Vanaf de schuldcrisis van het begin van de jaren '80, legt het IMF een batterij programma's voor structuurwijziging op die dramatische gevolgen hebben voor de getroffen volkeren van het Zuiden: drastische vermindering van sociale maatregelen, minder subsidies voor levensnoodzakelijke produkten, opengooien van de markten en daardoor de eigen kleine producenten in concurentie brengen met multinationals, produceren voor de export en afbraak van het principe van voedselsoevereiniteit, massieve privatiseringen, belastingshervormingen die de ongelijkheid vergroten,...

Geen enkele instelling kan zich boven internationale teksten en verdragen plaatsen en nochtans kent het IMF zich, door zijn statuten, een totale juridische onschendbaarheid toe. Elke hervorming van het IMF zal zonder het akkoord van de Verenigde Staten, dat een blokkeringsminderheid heeft, niet mogelijk zijn. Elk hervorming die een wijziging van de krachtverhoudingen inhoudt zal door de vertegenwoordigers van de grote schuldeisers geblokkeerd worden. Deze elementen maken elke aanvaardbare verandering van het interne beleid van het IMF onmogelijk. Het IMF heeft blijk gegeven van zijn onvermogen om bij te dragen tot een aanvaardbare menselijke ontwikkeling. Het is verder blijkbaar ook onmogelijk om te eisen dat het rekenschap aflegt voor zijn daden sinds zijn ontstaan. De conclusie kan dus alleen maar zijn dat het IMF afgeschaft wordt en vervangen door een transparante en democratische instelling gericht op het garanderen van de fundamentele rechten van alle volkeren. Mogen we nog een beetje dromen?

Ligt de nieuwe algemeen directeur daarvan wakker? Ik zou het niet weten maar de 'hervorming' die zal doorgevoerd worden zal 'structureel' zijn. Dit wil meestal zeggen dat er banen sneuvelen. Hoeveel kon Strauss-Kahn nog niet zeggen. "Er is nog niets beslist", verklaarde hij op vrijdag op een persontmoeting. Feit is dat het IMF 2.691 werknemers telt en een werkingsuitgaven van ongeveer zowat 1 miljard dollar per jaar.

Een hervorming die de geloofwaardigheid ten goede zou kunnen komen, en wat ook niet meer dan rechtvaardig zou zijn, is dat de medewerkers belastingen moeten gaan betalen op hun loon. Een perverse regel voor grote instellingen zoals de Wereldbank en het IMF stelt immers haar werknemers vrij van het betalen van belastingen. Zo zal Dominique Strauss-Kahn een belastingvrij jaarsalaris van 420.930 dollar opstrijken. Vermits dat blijkbaar te weinig is om rond te komen zal hij, ex-minister van Financiën, daarnaast nog een jaarlijkse dotatie van 75.350 dollar, plus onkosten ontvangen.

---

Dit artikel is een bewerking van een perscommuniqué van het CADTM met eigen aanvulling.