‘De vakbonden hebben nood aan een operatie charme’, zegt hij, ‘Helaas, juist daarvoor zijn ze niet uitgerust (…) mede door de mediatisering van politiek en maatschappij.’
Ge moogt gerust zijn. Hoewel ik het niet mediatisering zou noemen. Vroeger werden de politiek en de maatschappij ook gemediatiseerd, het verschil is dat die zich toen nog niet verder uitstrekte dan onder de klokkentoren en wat aanpalende straten. Tegenover de mondialisering scheelt dat. Met die globalisering zijn de media (kranten, tijdschriften, radio, televisie. Voor de gemakkelijkheid zeggen we in dit stukje verder altijd krant terwijl we eigenlijk media bedoelen, een krant is iets concreter) mee geëvolueerd. Tenminste als evolutie betekent opgekocht door rijke magnaten en/of kapitaalgroepen. Sindsdien zijn ook die groepen meer geconcentreerd, ‘gaan samenwerken’ zoals dat heet. Neem ‘De Standaard’ en het ‘Belangske’ van nog maar pas geleden als voorbeeld.
En het toeval wil nu, of laat ons eerder zeggen, de realiteit dat die bazen en kapitaalgroepen ook andere belangen hebben, die ze dan ook graag verdedigd zien in hun media. (Hi, ze zijn toch van hen, ze doen toch wat ze willen zeker!).
Vakbondbashing is natuurlijk één van de handige zaken die ge kunt doen als ge eigenaar zijt van een krant). De bazen vinden er altijd wel een broodschrijver (journalist) voor. Sommige journalisten denken trouwens dat ze deel uitmaken van de macht. We zullen discreet zijn en geen namen noemen.
Onlangs heb ik Hugo Camps er nog op betrapt dat hij de Morgen links noemde, of droomde ik dat? Alleszins heb ik veel vrienden en kennissen die ook in die illusie leven en nog steeds De Morgen lezen, eerder dan De Standaard of het Nieuwsblad. Ze doen dat om verschillende redenen.
Uit gewoonte, ze lezen die gazet al jaren, ze denken er niet bij na, met de slaap nog in de ogen strekt hun hand zich ’s morgens in de winkel automatisch uit naar de stapel De Morgen.
Uit nostalgie, het was ooit toch de gazet van de socialisten, ze hebben nog campagne gevoerd voor de redding ervan toen met Paul Goosens, weet ge nog (trouwens hoe zit dat met mijn aandeel? Nooit meer iets van gehoord na de verkoop aan Van Thillo. Weer genaaid).
‘Het is toch een linkse krant’. Wat aantoont dat een krant kopen dus duidelijk niet noodzakelijk betekent dat ge ze leest of alleszins ‘kritisch’ leest.
‘Omdat er toch niets anders is’. Niet dat ze al eens moeite doen om een andere zelfgeproclameerde ‘kwaliteitskrant’ zoals ‘De Standaard’ of ‘De Tijd’ te kopen. Laat staan ‘Het Laatste Nieuws’ (HETLAATSTENIEUWS!! Ge zijt wel heel zot zekers!) Of zelfs, en nu ben ik, geef ik toe, wel helemaal van de pot gerukt, een Franstalige krant zoals ‘Le Soir’ of La Libre Belgique’. Dat doet ge niet, dat is ‘de Vijand’, zeg dat Bart de W. het gezegd heeft (niet dat zij voor BdW zijn hoor!).
Hetgene wat er nog net van afkan is de ‘Metro’ oppikken in het station (dat is gratis hé) en af en toe, ‘De Gentenaar’ kopen. Maar dat is dan ‘voor het plaatselijke nieuws’, zoals wij vroeger de Playboy kochten voor de ‘goede interviews’.
Een vraag die ik mij eigenlijk al jaren stel is, waarom zijn er in de gazetten steeds bladzijden ‘economie’ waarin de standpunten, kopzorgen, successen (en af en toe ook wel tegenslagen) van de bazen aan bod komen en zijn er nooit een aantal bladzijden ‘economie’ waar de standpunten, kopzorgen, successen (en af en toe ook tegenslagen) vanuit het perspectief van de er anders te pas en te onpas bijgesleurde ‘gewone man/vrouw’ aan bod komen? Of anders gesteld: waarom is een scheet van het VOKA belangrijker dan een scheet van de vakbond?
Als ge even nadenkt hoef ik het waarschijnlijk niet uit te leggen.
En wat vreten de universiteiten eigenlijk uit dat er slechts twee economisten ‘geleerd’ genoeg zijn om steeds opnieuw opgevoerd te worden in de kranten: Schoors en Van de Cloot?
Verder ook altijd ontevreden treinreizigers, klanten, bazen en hun lakeien (de schade aan de economie nietwaar). Haast nooit het grote plaatje (dat kan natuurlijk niet in de maximum 3 minuten per item of de 150 woorden per artikel..
De informatie wordt gemanipuleerd en de indoctrinatie doet zijn giftig werk.
In mijn dorp gebeurt er nooit iets. Over de laatste inbraak (ergens rond 1956) weten we alleen via overlevering. Nooit sluit er hier iemand zijn deur, neem een stok weg uit een bos op 10 kilometer van het eerste, zelfs niet bewoonde, huis en er zal U wel iemand op aanspreken. Toch heerst er tegenwoordig enige onrust. Angst voor de volgende diefstal. Hoogst waarschijnlijk gepleegd door een Rrom. Zeker weten!
.
Wat wilde ik nu eigenlijk vertellen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten