Joodse oogkleppen en de uitdaging van de toekomst

De Joodse oogkleppen over alle, terechte en onterechte kritiek, die zich steeds opnieuw uit in het spreken over anti-semitisme, terrorisme, de hypocrisie van de Verenigde Naties, de zelfgenoegzaamheid van linkse boycotters en predikers van desinvestering en een overvloed aan andere dooddoeners, zorgt te vaak voor ongevoeligheid voor het leed van anderen. Het brengt er hen ook toe om te dikwijls wat, vanuit hun oogkleppenperspectief, juist/goed/rechtvaardig is te verwarren met wat slim is.

Was het niet mogelijk om het konvooi op een andere manier tegen te houden? Of beter, was het niet mogelijk om het konvooi haar weg te laten vervolgen en de humanitaire hulp te laten uitladen in Gaza? En misschien nog het beste, is het niet denkbaar om de voor Israël contraproductieve blokkade van Gaza, onder bepaalde voorwaarden, op te heffen?

Heeft Israël bijvoorbeeld een wettelijk recht om overal te bouwen in Jeruzalem? Natuurlijk kan het dat doen, zeggen vele van hun gerenommeerde advocaten (hoewel niet alle van hun gerenommeerde advocaten het daarmee eens zijn). De vraag is echter of het slim is om dit recht nu, ten koste van alles, uit te oefenen?

Concessies doen aan de Palestijnen is iets wat de Palestijnen (en zowat de rest van de wereld) willen. Maar is dit een reden om het niet te doen?

Wat wil het zeggen als zelfs hun grootste vriend, de Verenigde Staten signalen uitstuurt dat het Israëlische beleid schadelijk is voor de Amerikaanse belangen in de regio? Is het een verder bewijs dat (zoals sommige Joden geloven) de hele wereld tegen hen is, dat ze niet kunnen rekenen op iemand anders behalve zichzelf, en dat 'zij' - de rest van de wereld - hen haten, eender wat zij doen? Kunnen ze dan niet net zo goed doen wat ze willen? De vraag is dan, wat willen ze precies? Wat voor soort Israël? Een democratie voor 'alle inwoners' of slechts voor een bepaalde groep van hen?

Niet iedere anti-zionist is per definitie een anti-semiet, noch is elke kolonist op de Westelijke Jordaanoever een xenofoob, noch is een Jood die meelijdt met het lijden van de Palestijnen een zelf-hatende Jood.

Er zijn Joden wier harten kloppen voor Israël, die zijn gaan geloven dat de zionistische onderneming, die misschien een morele noodzaak was in het begin, zo drastisch ontspoord is dat ze nu vooral contraproductief is voor het Joodse volk en Israël in het bijzonder.

Er zijn Joden die geloven dat een enkele, binationale Arabisch-Joodse democratie, hoe 'absurd' het ook moge lijken, een na te streven doel is.

En wat te denken van de niet-zionistische Joden in de VS, Londen, Parijs,... die geloven dat het Jodendom kan gedijen zonder Israël, en dat menen te kunnen bewijzen door het voorbeeld van hun eigen leven?

Zijn dat ketters? Zijn deze mensen per se verraders van de goede zaak? Of verdienen deze stemmen dat er naar hen geluisterd wordt? Kan er met hen gedebatteerd worden of moeten die stemmen gewoon weggewuifd worden?

Niet elke poging om de situatie waarin de Palestijnen leven, met inbegrip van die in het door Hamas gecontroleerde Gaza, aan te klagen moet per definitie worden geëtiketteerd als anti-Israëlisch, anti-semitisch en (hulp aan) terrorisme. Evenmin moet elke handeling van legitieme zelfverdediging van de kant van Israël automatisch bestempeld worden als een daad van agressie en oorlogsmisdaad.

Wat zorgen baart is dat elke oorlog, elke wraakactie, elke blokkade, elke opgelegde 'straf' iedere keer opnieuw elke kans op een (twee-staten) of andere oplossing verpest. Als de 'oorlog' ooit stopt - hoewel niemand vandaag weet hoe lang dat nog duurt - zal Israël moeten leven met de Palestijnen, want het zijn hun buren in een land dat ook wel bekend is als Palestina, en er is geen enkele kans dat ze er ooit niet meer zullen zijn.

De tijd om ‘genoeg’ te zeggen is nu gekomen.

Israël en Palestina’s toekomst is een dringende uitdaging, en de agenda is te complex en te belangrijk om gedomineerd te worden door alleen maar militairen, advocaten, professionele uitleggers en politici. Als de VN zich gedraagt als een machteloos vehikel moeten de diverse, andersluidende en ‘dissidente’ stemmen van de Joodse diaspora over de hele wereld de zionistische ‘gelijkhebbers’ ervan overtuigen dat ze misschien niet altijd gelijk hebben. En hoe zwaar het ook valt, alle VN-resoluties die Israël in de loop der tijden naast zich heeft neergelegd zullen dan ter sprake moeten komen, opgevolgd en uitgevoerd worden.

Net zoals het feit van het bestaan van Israël door Hamas moet aanvaard worden. En in weerwil van alle Israëlische regerings-pr is dat niet het probleem.

Het was Khaled Meshaal, de onofficiële leider van Hamas, die in januari 2007 zei: "Vandaag spreek ik als Palestijn over een Palestijnse en Arabische eis voor een staat binnen de grenzen van 1967. Het is waar dat er in de realiteit op de rest van het Palestijnse land een staatsentiteit zal zijn die Israël heet."

Het was Ismail Haniyeh, Hamas’ eerste minister in Gaza, die in november 2008 zei: "Als Israël zich terugtrekt binnen de grenzen van 1967, zal de vrede zegevieren en zullen we een staakt-het-vuren voor vele jaren handhaven."

En het was opnieuw Khaled Meshaal die einde mei 2010, net voor de gebeurtenissen van begin deze week, in een interview met The Guardian nog eens zei: “Het is alleen wanneer Israël gedwongen wordt tot concessies dat er vrede kan komen (...) Dus Hamas zal zich het recht op verzet reserveren tot Israël terugkeert naar de grenzen van '67."

Het is tijd om eindelijk het gesprek te beginnen. Een militaire oplossing is onmogelijk en onhoudbaar. Hoe zwaar het besef dat toe te geven ook is.

Deze bijdrage verscheen ook op de website van Attac Vlaanderen: Joodse oogkleppen en de uitdaging van de toekomst.

Geen vuiltje aan de lucht voor de militaire wereldeconomie

In 2009 bereikten de militaire uitgaven in de wereld een nieuw hoogtepunt. De economische en financiële crisis heeft er geen effect op gehad, stelt het SIPRI-jaarrapport 2010 dat woensdag door het gerenommeerde Stockholm International Peace Research Institute werd gepubliceerd.

Lancering van de Pakistaanse Ghaznavi I-korteafstandsraket die een kernkop kan dragen..
Gedurende het afgelopen jaar besteedde de wereld niet minder dan 1.531 miljard dollar (1.244 miljard euro) aan legers en bewapening. Dit is, bij constante prijzen, een stijging van 5,9 procent ten opzichte van 2008 en zelfs van 49 procent ten opzichte van 2000, zegt het Zweedse instituut.

"Veel landen hebben hun totale overheidsuitgaven in 2009 verhoogd om de markt te ondersteunen en de recessie te bestrijden. Zelfs als de militaire uitgaven over het algemeen geen deel uitmaakten van maatregelen voor economische stimulans, is er ook niet op bespaard," zegt Sam Perlo-Freeman verantwoordelijke voor onderzoek naar militaire uitgaven bij het SIPRI.

Het instituut stelde een verhoging van de militaire uitgaven vast in meer dan de helft van de landen waarvoor het in staat was om cijfers vast te krijgen. De Verenigde Staten, altijd op de eerste plaats in termen van militaire uitgaven, investeerden vorig jaar 661 miljard dollar, 47 miljard meer dan in 2008. De stijging in de VS vertegenwoordigt meer dan de helft (54 procent) van de groei in de hele wereld.

Een deel van de militaire uitgaven in 2009 had te maken met het ’handhaven van de vrede’ zoals in Afghanistan waar ze zijn toegenomen in termen van personeel en kosten. Weer een record dat sneuvelt. In totaal waren er in de wereld 54 dergelijke operaties voor 'vredeshandhaving' waarvan de ’bekende kosten’ opliepen tot de nooit eerder bereikte militaire uitgaven van 9,1 miljard dollar (7,4 miljard euro).

Ten slotte schatte het SIPRI het aantal operationele kernkoppen die de acht kernmachten (VS, Rusland, China, Groot-Brittannië, Frankrijk, India, Pakistan en Israël) in 2009 samen bezaten op 8.100 stuks. Daarvan werden er bijna 2.000 in de grootste staat van paraatheid gehouden zodat ze binnen enkele minuten tijd gelanceerd kunnen

Flotilla: twee dagen later, de posities worden ingenomen

Nog maar pas maandagavond schreef ik:
"Moet het ons binnen enkele dagen of weken verwonderen als Israël er weer vanaf komt met wat verbale veroordelingen die niets zullen afdoen aan de economische, militaire en financiële banden tussen dat land en de ‘vrije‘ Westerse wereld, waaronder de EU?"

Waaruit eens te meer blijkt dat ik een onverbeterlijke optimist ben. Het heeft slechts iets langer dan 24 uur na het begin van de piraterij geduurd dat de VN zelfs geen formele veroordeling van Israël heeft uitgesproken. De officiële tekst gaat als volgt:

"De Veiligheidsraad betreurt ten zeerste het verlies van mensenlevens en de gewonden ten gevolge van het gebruik van geweld tijdens de Israëlische militaire operatie in de internationale wateren tegen het konvooi dat naar Gaza voer. De Raad heeft, in dit verband, die daden veroordeelt die resulteerden in het verlies van tenminste 10 burgers en vele gewonden, en betuigt zijn medeleven aan hun families."

Geef toe een sterk staaltje diplomatieke taal. Er wordt niet gezegd dat het geweld van de kant van Israël kwam waardoor de interpretatie kan ontstaan (en wees gerust door sommigen ook zo zal verstaan worden) dat het het geweld is van de opvarenden van het schip dat tot die doden en gewonden heeft geleid.

Ze hebben het ook over een 'Israëlische militaire operatie'. Niet over een daad van piraterij (dat was waarschijnlijk teveel gevraagd) maar zelfs niet over een 'illegale' militaire operatie. Dit terwijl de schepen zich in internationale wateren bevonden en Israël in principe met geen van de landen onder wiens vlag de schepen voeren in oorlog is. Tenzij uiteraard dat Israël permanent in oorlog is met alle landen en iedereen die hen op één of andere manier tegenspreekt.

Met dat medeleven aan de families zijn die families op het ogenblik niet vet. De namen van alle doden en gewonden zijn nog steeds niet vrijgegeven door Israël. Laat ons al die ongeruste mensen nog maar wat kloten, moeten ze gedacht hebben.

Diplomatieke stappen die ondertussen zijn gezet:

• Nicaragua heeft de diplomatieke banden met Israël verbroken (ge zoudt kunnen zeggen: "who the fuck is Nicaragua!" Inderdaad maar toch...
• Het Israëlisch ministerie van Buitenlandse Zaken vraagt dat de familie van haar diplomaten in Turkije het land zouden verlaten
• Zweden vraagt de UEFA om haar nationaal jeugdvoetbal match van vrijdag in Israël af te gelasten (het is me niet helemaal duidelijk of het om de match van Zweden alleen gaat of het hele tornooi, ik ben immers een absolutie dommekloot wat betreft voetbal)

Waar ik ook al op zat te wachten is: "en hoe zit dat nu met de Nato?"

Volgens internationaal recht vallen de moorden die op de schepen zijn gepleegd onder de jurisdictie van de vlag waaronder de schepen varen, en de actie zelf moet worden opgevat als een militaire actie tegen de betreffende landen. Verschillende van de schepen en het schip waarop de doden vielen in het bijzonder voerden de Turkse vlag. Turkije is lid van de Nato. Als een leger een Turks schip aanvalt dan kan dat worden beschouwd als een aanval op het grondgebied van Turkije. Eén van de kernpunten van de Nato is dat als een staat van het bondgenootschap wordt aangevallen dat moet beschouwd worden als een aanval op het bondgenootschap zelf en de het aangevallen land moet verdedigd worden.
Niet dat ik zit te wachten op nog maar eens een nieuwe oorlog maar mocht, laat ons zeggen Syrië of Lybië nu de dader zijn geweest dan hadden we het al lang geweten, dat van die nieuwe oorlog.

Gisteren stelde Erdogan, de Turkse premier, dat hij de zaak zou voorleggen aan de Nato: "Burgers van lidstaten ervan werden aangevallen door een land dat geen lid is van de Nato. Ik denk dat dat moet besproken worden binnen de Navo".

Ondertussen verklaarden de Israëliers dat er niets is om zich over te verontschuldigen en er ook niets zou veranderen aan de reeds drie jaren durende blokkade van Gaza. Die laatste reactie kwam er nadat de organisatoren van de humanitaire vloot verklaarden dat ze binnenkort twee andere schepen naar Gaza zouden varen. Een van de schepen, de Rachel Corrie, genaamd naar een Amerikaanse die in 2003 in Gaza door een bulldozer werd gedood toen ze die probeerde te verhinderen het huis van Palestijnen af te breken, moest eigenlijk ook meevaren met de de vloot die maandag gekaapt werd maar werd opgehouden. In principe zouden beide schepen begin volgende week in Gaza moeten toekomen.

Egypte heeft deze morgen de grens met Gaza 'voor verschillende dagen' geopend. Een rush van de Plaestijnse bevolking op de grens is nu aan de gang.

Over de rol van Egypte in de blokkade is er weinig gesproken. Velen vragen zich ook af waarom dat is. Enkele woorden: Mubarak diktator, Moslimbroederschap in Egypte is vijand van Mubarak, Hamas werkt samen met Broederschap, Egyptische islamieten zijn sunnieten, Iran is Shiitisch, Iran steunt Hamas, Sadat de vorige president van Egypte en Khomeyni haatten elkaar en een grote onuitwisbare belediging was om de Shah zijn laatste rustplaats in Egypte te bezorgen. We kunnen het dan nog hebben over de angst van de Egyptenaren voor de Israëliërs voor moest er eens iets gebeuren in Gaza waarvoor zij verantwoordelijk zouden kunnen worden gesteld.

Goed nieuwe is er ook vanuit het Vatikaan: de raid op de vloot heeft geen invloed op het bezoek van de paus aan Cyprus. Oef!

Waarom zouden wij verwonderd zijn dat Israël een humanitair scheepskonvooi aanvalt?

Het is niet de eerste keer dat Israël een daad van piraterij uitvoert en in haar acties bovendien zelfs haar sterkste bondgenoot, de VS, niet spaart als het haar goed uitkomt. Vreemd genoeg is Israël bij al haar illegale en militaire acties altijd ofwel verdedigd geworden door die bondgenoot of, als het om acties tegen die bondgenoot ging, gespaard.

Moet het ons binnen enkele dagen of weken verwonderen als Israël er weer vanaf komt met wat verbale veroordelingen die niets zullen afdoen aan de economische, militaire en financiële banden tussen dat land en de ‘vrije’ Westerse wereld, waaronder de EU? 

Een voorbode van die verbale veroordelingen zijn de reactie van de diverse buitenlandse minister(ie)s die in allerlei bewoordingen ‘het verlies van mensenlevens betreuren‘ (Londen, Washington). Berlijn is ‘zeer verontrust‘over deze ‘op het eerste zicht disproportionele‘ actie, Parijs is ‘diep geschokt‘ (Bernard Kouchner) over deze ‘tragedie‘ (Nicolas Sarkozy), volgens Rome was de humanitaire vloot een ‘pure provocatie‘ en over de Israëlische reactie kan ‘gediscussiëerd worden‘- een half uur later ‘betreurde‘ minister van Buitenlandse Zaken Franco Frattini ‘de moorden op burgers‘. 

Madrid, dat het voorzitterschap van de EU waarneemt, noemt de feiten ‘ernstig en zorgwekkend‘ terwijl Catherine Ashton, de Europese Hoge Vertegenwoordiger voor Buitenlandse zaken en Veiligheidsbeleid, in een reactie verklaarde dat ze ‘in een gesprek met de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Avigdor Lieberman haar diepe bezorgdheid over de tragedie die zich heeft voorgedaan heeft geuit‘ en ‘dat er onmiddellijk een onderzoek door Israël (sic) moet komen over de omstandigheden‘ waarin dit allemaal gebeurd is. 

Iets hardere Europese reacties kwamen er van Stockholm, Dublin en Oslo die de ‘bestorming/aanval (totaal) onaanvaardbaar‘ noemden terwijl Moskou een ‘grove schending van het internationaal recht‘ aan de kaak stelde. Athene schort met onmiddelijke ingang de manoeuvers op die de luchtmacht op het ogenblik met Israël voert. Net zoals Ankara dat geplande manoeuvers met Israël opschortte na deze daad van ‘piraterij‘ en haar ambassadeur uit Israël terugriep. 

Turkije, waarvan een aantal onderdanen zouden zijn gedood, is dan ook het meest kritisch over de Israëlische interventie. Volgens de Minister van Buitenlandse Zaken, Ahnet Davudoglu, heeft Israël zijn ‘internationale legitimiteit verloren‘.

In eigen land stuurde Minister Van Ackere van Buitenlandse Zaken, na wat getreuzel tijdens een interview bij de RTBF op maandagmorgen had (hij had nog niet alle elementen - vraag is of hij die ooit allemaal zal hebben), een persmededeling rond waarin hij ‘met verontwaardiging kennis heeft genomen van de tragische gevolgen van de Israëlische militaire operatie (...) Niets kan disproportioneel machtsvertoon wettigen tegen een humanitair initiatief van burgers dat de levensomstandigheden van de bevolking  in Gaza  wil verbeteren‘, aldus nog Steven Vanackere. Het is pas na de betoging van 500 mensen aan de Israëlische ambassade dat Van Ackere besloot om de Israëlische ambassadeur op het matje te roepen.

De sterkste binnenlandse reactie kwam van Louis Michel die zich razend kwaad maakte op het leugenachtige gedrag van Michael Freilich van Joods Actueel in Phara. Michel zei nog dat er met Israël en ook met Freilich geen enkel gesprek en dialoog mogelijk is, dat altijd de andere de schuld heeft en dat de Europese Raad volledig in gebreke blijft. Verder eiste hij een ‘onafhankelijk onderzoek’ onder auspiciën van de VN en niet een door Israël geleid onderzoek waarvan de uitkomst al op voorhand vaststaat. Tenslotte zei nij nog ‘geen enkel vertrouwen te hebben in Benjamin Netanyahu en zijn regering’.

Bij de VN was Ban Ki-Moon, de secretaris-generaal van de VN ‘geschokt‘ en hij wilde ‘volledige opheldering‘. 

Ondertussen zit maandagavond, terwijl we dit schrijven, de VN-veiligheidsraad bij elkaar in een speciale sessie over de gebeutenissen. De verklaring van de Israëlische ambassadeur bij de VN bevestigt de boodschap die al de hele dag door de Israëlische PR-machine de wereld wordt ingestuurd en bestaat uit leugens, verdraaide feiten en halve waarheden: 

"Het gaat niet om een humanitaire actie maar over het verbreken van de Israëlische blokkade; de vredesactivisten gebruikten messen, knuppels en andere wapens om soldaten aan te vallen(1) die, onder internationale wetten(2), een schip enteren; humanitaire activisten waarvan sommigen gekende terroristische banden hebben; Gaza wordt bezet door terroristen die de Palestijnse autoriteit hebben verdreven via een gewelddadige coup(3); wapens worder er voortdurend binnegesmokkeld, ook via de zee(4); de organiserende IHH is radikaal  anti-Westers gericht en ondersteunde (tenminste in het verleden) Jihad-elementen, zoals Al-Qaeda; ze hebben ook een Israëlisch verzoek afgewezen om aan Hamas te vragen het Rode Kruis toe te laten de gevangen soldaat Gilad Shalit te bezoeken(5); het was hun bedoeling de soldaten te lynchen en die hebben gereageerd uit zelfverdediging; alles is de verantwoordelijkheid van de organisatoren, de provocateurs; Israël moet, als het wordt bedreigd, haar veiligheid waarborgen door passende maatregelen."

Dit alles is een herkauwen van de Israëlische PR van maandag: ‘de vloot heeft onze waarschuwingen genegeerd; de passagiers zijn verantwoordelijk voor het uitbreken van het geweld; ze werden aangevallen door mensen op de boot met ijzeren staven, messen en echte kogels(1).’

Israëlische luchtpiraterij

De eerste daad van piraterij in de geschiedenis van de burgerluchtvaart werd uitgevoerd door Israël in 1954, toen een civiel Syrisch vliegtuig werd gedwongen in Tel Aviv te landen en zijn passagiers en de bemanning, ondanks een internationale veroordeling, werden gegijzeld om ze uit te wisselen met in Syrië gevangen genomen Israëlische soldaten.

Begin 1973 schoot het Israëlische leger een Lybisch burgervliegtuig neer waarbij 107 passagiers en de Franse bemanning omkwam.

Nog in 1973 dwongen Israëlische gevechtvliegtuigen binnen het Libanese luchtruim een vliegtuig in Israël te landen. De 74 passagiers en 8 bemanningsleden werden gedurende twee uur ondervraagd door gewapende militairen. Het vliegtuig mocht daarna terug opstijgen en zijn reis vervolgen. Motief van de kaping was om 4 Palestijnse guerillaleiders, waaronder George Habash, de leider van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina, gevangen te nemen. Het complot mislukte omdat de Palestijnen uit routine-veiligheidsoverwegingen op het laaste ogenblik van vlucht gewisseld hadden.

Hetzelfde verhaal herhaalde zich in februari 1986 toen een Lybisch zakenjet op weg naar Damascus met negen Syrische en Libanese politici boven de Middelandse Zee onderschept werd en tot landen werd gedwongen in Israël. Waarschijnlijk waren Ahmed Jebril of Abu Nidal het doelwit. Ze waren echter niet aan boord en vijf uur later mocht het vliegtuig zijn reis verderzetten.

Israëlische scheepspiraterij

We zullen het hier niet hebben over het door Zionistische terreurgroepen op 25 november 1940 in de haven van Haifa opblazen van de ‘Patria‘ met aan boord illegale Joodse immigranten. De aanval was bedoeld om de Britten in verlegenheid te brengen en ook een gevolg van de rivaliteit tussen de zionistische groeperingen. In dat incident verloren 268 joodse immigranten het leven. 

Noch zullen we we het hebben over de ‘Struma‘ in februari 1942, de ‘Empire Life Guard‘ op 23 juli 1947 of de ‘Egoz‘ op 10 januari 1961. Al deze acties zouden of zijn in meer of mindere mate te linken aan acties van Zionistische terreurgroepen of, wat de ‘Egoz‘ betreft, van de Mossad, de Israëlische geheime dienst. Bij al deze drama’s waren joodse passagiers het slachtoffer. Het ging ook niet specifiek over piraterij maar over opblazen en zinken van schepen. Bij de ‘Egoz‘ ging het over Marokkaanse joodse kinderen die onder valse voorwendsels (vakantie in het buitenland) bij hun ouders werden weggehaald. Het schip zonk in een storm en 42 mensen verdronken.

Israël viel 43 jaar geleden tijdens de Zesdaagse Oorlog, op 8 juni 1967, het Amerikaanse marineschip ‘USS Liberty’ aan. Het schip lag in internationale wateren ten noorden van de Sinaï bij de plaats El Arish.

De aanval werd uitgevoerd door vliegtuigen en kleine snelle torpedoboten zonder merktekens. Dat alleen al zou moeten bewijzen dat Israël precies wist wie zij aanvielen. Israël’s verhaal is dat ze dachten dat de de ‘USS Liberty’ een Egyptisch schip was en daarom een legitiem doelwit van de oorlog. Mocht dat al zo zijn geweest zou er geen enkele reden geweest zijn om het aan te vallen met ongemarkeerde vliegtuigen. Een mogelijke reden om ongemarkeerde vliegtuigen te gebruiken bij een aanval op het schip is dat Israël wist dat het een Amerikaans schip was, het had de bedoeling om het te  laten zinken om er vervolgens Egypte de schuld van te geven. Bij de aanval kwamen 34 Amerikaanse bemanningsleden om en werden er 171 gewond.

Verschillende onderzoekscommissies werden opgestart, zowel van Amerikaanse als van Israëlische zijde maar er werden geen aanwijzingen gevonden dat de aanval ‘opzettelijk‘ was. Israël verontschuldigde zich en noemde de aanslag een tragisch geval van verkeerde identificatie, het betaalde schadevergoeding voor verlies van mensenlevens, verwondingen en schade aan eigendommen. ‘Case closed‘.

Er zijn ook parallellen te trekken tussen de actie van maandagmorgen en een soortgelijke zaak in 1988.

Het was het tweede jaar van de eerste Palestijnse intifada en de PLO-leider, Yasser Arafat, organiseerde een groep van Palestijnse vluchtelingen en internationale medestanders samen met een groot aantal journalisten en waarnemers aan boord van een ‘vluchtelingenschip‘ in Cyprus. Het schip kreeg de symbolische naam ‘Al-Awda‘ (De Terugkeer). Het plan was om naar een Israëlische haven te varen en Israël te dwingen het schip of te laten zinken, of te enteren of de vluchtelingen te laten landen om hun ‘recht op terugkeer‘ te laten opeisen.

Op 14 februari, de avond voordat het schip zeil zette, werd het op mysterieuze wijze opgeblazen in de haven van Limassol in Cyprus. De verantwoordelijkheid voor het zinken is nooit opgeëist, maar later werd bekend dat het het werk was van een Israëlische commando-eenheid ‘Flottielje 13‘ genaamd.

‘Het is niet genoeg om gelijk te hebben,‘ vertelde Yoni Ben-Menachem, het hoofd van Radio Israël op maandag 31 mei 2010, ‘je moet ook slim zijn.‘

In 2008 voeren twee schepen ‘Free Gaza‘ en ‘Liberty‘ met aan boord hulpgoederen de haven van Gaza binnen. Hoewel ze hun doel in een ruwe zee bereikten werden tijdens de overtocht hun electronische systemen verstoord waardoor ze niet in staat waren hun navigatie-instrumenten te gebruiken of noodsignalen uit te sturen. Eerder had Israël gedreigd om geweld te gebruiken om de toegang naar Gaza te verhinderen maar uiteindelijk gaf het kabinet toch zijn toelating. Er werd geen reden opgegeven voor die verandering in politiek.

Nog in 2008, in december tijdens het beleg van Gaza, hadden twee incidenten plaats.

Een Iraans schip poogde in coördinatie met het Palestijse Rode Halvemaan, 2000 ton humanitaire goederen af te leveren. Het schip werd onderschept door patrouilleboten en onder bedreiging van wapens werd het verhinderd aan te leggen in Gaza.

Op 29 december voer de ‘Dignity’ vanuit Cyprus met 3.5 ton humanitaire hulp naar Gaza. Het werd onderschept door de Israëlische marine en gedwongen terug te varen nadat het volgens de Free Gaza Movement werd ‘geramd’ (volgens Israël botsten beide boten). De boot kon wegens te weinig brandstof niet meer terugvaren naar Cyprus en moest flink gehavend in Libanon aanmeren.

In januari 2009 probeerde de ‘Arion’ met humanitaire hulp en activisten naar Gaza te varen. Ze moesten terugkeren nadat ze Israëlishe oorlogsboten tegenkwamen die hen bevalen het gebied te verlaten.

Op 6 februari 2009 werd een Libanees schip met humanitaire hulp voor Gaza aangevallen in Egyptische territoriale wateren en naar de haven van Ashdot gesleept. Alle passagiers, inclusief de 86-jarige voormalige Grieks-katholieke aartsbisschop van Jeruzalem Hillarion Capucci werden gevangen genomen, geboeid, geblinddoekt en gedurende uren opgesloten voor ze aan de VN in Libanon werden overhandigd. Alle humanitaire goederen werden in beslag genomen.

Op 30 juni 2009 omstreeks 15u30, 23 mijl voor de kust van Gaza, viel de Israëlische marine de ‘Spirit of Humanity‘ aan en ontvoerde de 21 passagiers, ze werden pas enkele dagen later weer vrijgelaten. Het schip vervoerde voedsel, medicijnen en speelgoed voor de Palestijnen in Gaza. Alles werd in beslag genomen.

We vermelden slechts zijdelings ook nog het in april 2009 torpederen van een Iraans schip voor de kust van Soedan dat volgens Israël wapens vervoerde voor Hamas en de interceptie in november 2009 in internationale wateren van een Iraans schip volgestouwd met wapens die volgens Israël de Libanese Hezbollah als bestemmeling hadden.

Tenslotte mogen we ook niet vergeten dat Israël Palestijnse regelmatig vissersboten in de Palestijnse territoriale wateren kaapt, de vissers ontvoert en ze zelfs beschiet om ze te verwonden of te doden. Dat terwijl ze enkel hun werk doen en hun brood willen verdienen door te doen wat vissers doen: vissen. 

Ironie

Ironisch genoeg werd 63 jaar geleden in juli 1947 een passagiersschip, de ‘Exodus‘, vol overlevenden van de holocaust op weg naar Palestina geënterd door de Britse marine. Een gevecht brak uit met de opvarenden die vast besloten waren een nieuw leven te beginnen in het toen nog door Groot-Brittanië gecontroleerde Palestina. Drie van de immigranten werden gedood en tientallen raakten gewond toen de passagiers op drie aparte gevangenisschepen werden gedreven. Ze werden terug naar Duitsland vervoerd en opnieuw in kampen opgesloten. De wereld was geschokt.

Later legde voormalig Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Abba Eban een directe link tussen wat er met de ‘Exodus‘ gebeurden en het einde van de Britse overheersing in Palestina. Op het moment van de Exodus-affaire verklaarde de toekomstige Israëlische premier Golda Meir: ‘Aan Groot-Brittannië zeggen we: het is een grote illusie om te geloven dat we zwak zijn. Groot-Brittannië met haar machtige vloot en haar vele kanonnen en  vliegtuigen moet weten dat dit volk niet zwak is en dat zijn kracht goed van pas zal komen.’ Vervang Groot-Brittannië door Israël en hetzelfde geldt ook vandaag.

_________________________________

Nota’s

(1) Maandagmorgen was er in de eerste Israëlische verklaringen te horen dat de soldaten beschoten waren: ‘Ze werden aangevallen door mensen op de boot met  ijzeren staven, messen en echte kogels‘ zei Mark Regev, woordvoerder van de Israëlische regering. Dit komt voorlopig(?) niet meer terug in latere boodschappen maar het zal ons niet verwonderen dat er op een later tijdstip toch wapens gevonden worden op de boten. Ze werden immers onder (Israëlische) militaire escorte naar de haven van Ashdod begeleid.

(2) Dit is ander voorbeeld van hoe Israël het internationaal recht schendt. De vloot vaart in internationale wateren. De gewelddadige actie van de Israëlische marine is volgens internationaal recht dan ook volkomen illegaal. Piraterij dus.

Bovendien is het ook een schending van hun eigen recht.Volgens de Israëlische wet, nog refererend naar de wetten onder het Britse Mandaat in verband met marine verbodsbepalingen/blokkades, kan Israël de goederen niet eenvoudigweg "pakken" en overbrengen naar Gaza. Dit is niet wettelijk omdat, zonder de juiste procedure, het in bezit nemen van een lading beschouwd  wordt als piraterij. Israël moet onder hun recht door de eigen "High Court" (ongeveer te vergelijken met het Belgische Hof van Cassatie) voorgeschreven, een "Prize Court" procedure (een "Prize Court" is een eeuwenoude internationaal term en betekent in feite een rechtszaak waar de al dan niet wettelijkheid wordt vastgesteld van het in bezit nemen van goederen op zee, schepen en gerelateerde zaken) voeren om te bepalen of het het recht heeft tot de confiscatie of in het bezit nemen van de lading.

Als volgens het Internationaal Recht (Convention (IV) relative to the Protection of Civilian Persons in Time of War. Geneva, 12 August 1949) het beleg van Gaza illegaal is dan is humanitaire hulp legaal gezien de militaire blokkade. Israël kan natuurlijk, deze schepen de toegang verbieden maar hoe ze het doen en wat ze doen is strikt voorgeschreven. Van wat we kunnen opmaken uit hun actie en openbare verklaringen lijken ze zich niet bewust van hun eigen wetten.

(3) Zoals voorspeld wordt er uiteraard geen melding gemaakt van het feit dat Hamas door democratische verkiezingen aan de macht kwam en in feite de Israëlische escalatie toenam na die overwinning van Hamas. De Palestijnse inwoners van Gaza werden gestraft omdat ze het aandurfden hun soevereine recht uit te oefenen en hun eigen regering te kiezen.

(4) De meeste wapens worden via de tunnels tussen de Gaza-strook en Egypte binnengesmokkeld. Dat ze ook via de zee worden gesmokkeld is een Egyptische verdediging die, voor zover ik weet, nooit is hard gemaakt.

(5) In een verklaring van de ‘Freedom Flotilla’ op 28 mei vertelden ze: ‘Israël beweert dat wij weigeren om een brief en pakket van de vader van krijgsgevangene Gilad Shalit's af te leveren. Dit is een flagrante leugen. We werden woensdagavond pas benaderd door advocaten van de familie van Shalit, enkele uren voor we uit Griekenland afvoeren. De Ierse senator Mark Daly (Kerry), een van de 35 parlementsleden die deelnamen aan onze vloot, was bereid een bepaalde brief mee te nemen en om te proberen deze af te leveren aan Shalit of, indien dat verzoek werd geweigerd, te bezorgen aan de ambtenaren van de Hamas-regering. Met ingang van dit schrijven hebben de advocaten niet gereageerd op senator Daly’s aanbod, ze verkozen in de plaats om ons te beschuldigen in de Israëlische pers.’