Op zekere dag weigerden de banken in Argentinië hun klanten hun geld terug te geven.
Norberto Rogloch had al zijn spaargeld op de bank gezet om te voorkomen dat ratten het zouden opeten of dieven het zouden stelen. Toen hij zich liet beroven door de bank was don Roberto erg ziek, omdat de jaren niet alleen komen en zijn pensioen te laag om voor medicijnen te kunnen betalen.
Er bleef hem geen keuze over. In wanhoop stapte hij het financiële fort binnen en, zonder aan wie dan ook toestemming te vragen, baande hij zich een weg naar het kantoor van de gerant. Met in zijn hand een granaat.
- Geef me mijn geld terug of ik blaas ons allemaal op!
De granaat was van plastic, maar het volbracht een wonder: de bank gaf hem zijn geld terug.
Later werd hij in de gevangenis gezet. De procureur eiste zestien jaar. Voor don Roberto, niet voor de bank.
Met deze korte anekdote van Eduardo Galeano wuif ik 2011, een jaar van grote omwentelingen uit.
In de Arabische wereld zijn de tijdloze dictaturen van Tunesië en Egypte ingestort onder de druk van volksopstanden.
Terwijl elders democratische idealen opgefrist en opnieuw uitgevonden worden door volkeren die Europa lang heeft genegeerd of veracht, lijkt het zelf te berusten in het verval.
Ontslagen mensen, regerende bankiers, verachte werknemers, gediscrimineerde buitenlanders, aangewakkerde haat, verhoogde angst... het zijn trieste feiten.
Zullen we in 2012 verontwaardigd zijn, zullen we ons verzetten, zullen we creatief zijn?
Dat is in ieder geval mijn wens.
gelukkig nieuwjaar!
