Transparant Europa?

Vijf Europese landen lijken zich verenigd te hebben tegen belastingontduiking en -fraude en voor automatische uitwisseling van informatie. Tax Justice Network, een organisatie die zich verzet tegen tegen belastingparadijzen, wijst op een zeer interessante brief die gisteren, dinsdag 9 april, gepubliceerd werd op de site van het Britse Ministerie van Financiën van Britse schatkist. De mail wordt  ondertekend door de ministers van Financiën van Groot-Brittannië, Duitsland, Frankrijk, Italië en Spanje.

http://www.scribd.com/doc/135069571/134899844-g5-Letter-to-European-Commission-090413

Gericht aan de Europese commissaris voor fiscale zaken, de Litouwer Algirdas Šemeta, wordt gesteld  dat deze vijf landen met de Verenigde Staten overeengekomen zijn om op hun grondgebied de Amerikaanse FATCA (Foreign Account Tax Compliance Act) toe te passen. Door het VS-Congres in 2010 gestemd is de tekst in werking getreden op 1 januari. In de Act wordt bepaald dat een financiële instelling waar ook ter wereld, de saldi, inkomsten, en opnames van een Amerikaanse rekeninghouder bekend te maken aan de Amerikaanse Internal Revenue Service (IRS), de fiscus dus, of onderworpen te worden aan een roerende voorheffing van 30% op de financiële inkomsten die de banken en financiële instellingen halen uit hun  activiteiten in de VS.

In hun brief kondigen de vijf landen aan dat ze onder elkaar zullen proberen om een ​​systeem op te zetten dat gemodelleerd is op hun overeenkomst met de Verenigde Staten en op die manier de automatische uitwisseling van informatie te generaliseren: zodra een van hun belastingplichtigen geld in één van deze gebieden stort  zal de informatie rechtstreeks aan de belastingautoriteiten van zijn land van herkomst worden doorgegeven.

Het project "zal niet alleen helpen belastingontduikers te vangen en af ​​te schrikken maar bied ook een model voor de bredere multilaterale overeenkomst waarvan we hopen dat die uiteindelijk hieruit zal volgen," schrijven de ministers van Financiën van de Europese commissaris. "We nodigen de andere leden van de Europese Unie uit om zich aan te sluiten bij dit project, en we hopen dat Europa het voortouw zal nemen tot het bevorderen van een wereldwijd systeem van automatische uitwisseling van informatie.”

Makkelijker gezegd dan gedaan zoals u misschien kan vermoeden. Fiscale besluiten in de EU moeten unaniem genomen worden (27 landen!) en Oostenrijk weigert elke uitvoering van automatische uitwisseling hoewel die verondersteld wordt al te bestaan. En, ondanks de herauten van de laatste dagen, Luxemburg suggereerde slechts dat het zich er ‘misschien’ niet meer tegen zal verzetten.

 

De ministers van financiën van de vijf landen roepen de andere lidstaten op om "zo snel mogelijk” akkoord te gaan. Het is natuurlijk altijd mogelijk dat er ergens een adder onder het gras verborgen zit gezien de Britten meetekeken maar toch...

We stellen dan ook voor dat de Heer Geens, minister van Financiën, geholpen door staatsecretaris de heer Crombez, vandaag in de pen kruipen om zich bij dit initiatief aan te sluiten.

 

Gedachten die door mijn hoofd gingen bij de dood van Hugo Chávez

1.

1.

 

Een jaar geleden of zo zag ik in een televisieprogramma over Venezuela een journalist aan een arme boer zeggen:

“Veel mensen in het westen denken dat Chávez een dictator is.”

De boer dacht even na en stelde:

“Is dat zo? Het kan me niet schelen, ik zal op hem stemmen zodat hij opnieuw verkozen wordt.”

2.

Fictief gesprek tussen makelaars gisteren op de beurs:

“Zullen de aandelen van Total, Exxon, Chevron morgen stijgen?”

“Ik weet niet maar er moet toch iets gebeuren. Een land dat bovenop de bewezen grootste wereldreserves olie van de wereld zit, 295 miljard vaten, 40% meer dan Saoedi-Arabië... Het zou toch wel echt jammer zijn dat zoveel rijkdom in de handen blijft van een land zonder expertise, een ondemocratisch land dat alles wil nationaliseren... Nu hij weg is moet er toch iets gebeuren!”

3.

Twee presidentverkiezingen in 2012

Eén - Procureur-generaal Greg Abbott van Texas heeft gezegd dat een groep van internationale waarnemers die van plan zijn om de verkiezingen te volgen in de staat best zouden afstand houden. Letterlijk meer dan 100 meter. Mochten ze zich toch binnen een straal van 100 meter van de ingang van een stembureau bevinden stellen ze zich bloot aan strafrechtelijke vervolging.

De groep waarnemers van de bij de VN-aangesloten Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE) zei dat de waarnemers die ze van plan waren uit te sturen uit landen als Albanië, Estland, Rusland, Slovenië en Turkije afkomstig waren. (bron: Forbes.com)

Twee - Venezuela zal internationale verkiezingswaarnemers uitnodigen om toezicht te houden op de presidentsverkiezingen zei de voorzitter van de electorale commissie van het land.

"We willen mensen, instellingen vanuit de hele wereld uitnodigen.” zie Tibisay Lucena, voorzitter van de Venezolaanse Nationale Kiesraad (CNE). (bron: Washington Post)

4.

In Zuid-Amerika, Venezuela op kop, zijn ze er de afgelopen jaren in geslaagd om zich, niet zonder moeite, te ontdoen van de ‘kolonisten’ die de macht hadden en de bodemschatten plunderden. De blanken hadden de gewoonte om orders te geven. Met Chávez veranderde dat. Hij was de kandidaat van de Indianen, de oorspronkelijke bewoners van het continent. Keer op keer (het)kozen ze Chávez bij elke verkiezing. De blanken hadden het moeilijk om de legitimiteit van de verkiezingen te accepteren. Zij wogen dan ook met heel hun gewicht (en hun rijkdom, want zij zijn nog steeds diegenen die het meeste geld hebben) om de discipel van Bolivar in diskrediet te brengen.

Uiteraard zijn, na die vele tientallen jaren van onderdrukking, alle problemen in Venezuela niet opgelost. Niets en nergens is het perfect maar het is wel een feit dat het lot van de Indianen sterk is verbeterd vooral op gebied van alfabetisering, volksgezondheid, voedselvoorziening en werkgelegenheid.

Met de dood van Chávez zal het moeilijk zijn om de koers aan te houden. Hij was nog geen dag dood en de speculaties over de rivaliteit onder de potentiële opvolgers werden reeds gevoed.

5.

Ik zal geen commentaar geven op zin ‘vrienden’. Ook al gezien wij zelf voortdurend politici verkozen hebben en verkiezen die bevriend zijn met de meest brute slachters en verkrachters van de wereld. We zitten niet in die moreel hoogstaande positie dat we Chávez daarop mogen beoordelen. Trouwens, het was niet in Caracas maar in Parijs dat Moammar al-Qadhafi enkele jaren geleden zijn tent opsloeg en het was niet in Caracas maar in Parijs dat Bashar al-Assad eregast was op het nationale défilé van de 14de juli.

6.

The Revolution Will Not Be Televised - Chávez: Inside the Coup (Spaans: La Revolución geen será transmitida) is een documentaire uit 2003 over de gebeurtenissen in Venezuela in de aanloop naar en tijdens van de poging tot staatsgreep van april 2002 waarbij president Hugo Chávez twee dagen uit zijn ambt ontzet werd. Met bijzondere nadruk op de rol van de media in privé-handen, onderzoekt de film onderzoekt een aantal belangrijke incidenten: de protestmars en het daaropvolgende geweld dat de impuls geeft voor de afzetting van Chávez, de vorming van een interim-regering onder leiding van de voorzitter van de kamer van koophandel Pedro Carmona, en hoe de chaos in de administratie Van Carmona de weg vrijmaakt voor de terugkeer van Chávez.

The Revolution Will Not Be Televised werd geregisseerd door de Ierse filmmakers Kim Bartley en Donnacha Ó Briain. Zij hadden directe toegang tot Chávez, de filmmakers wilden een biografisch filmportret van de presiden maken. Ze brachten zeven maanden door in Venezuela en interviewden Chávez, zijn medewerkers en gewone burgers. Als de coup op 11 april plaats grijpt, zijn Bartley en Ó Briain in de straten van de hoofdstad, Caracas, ze leggen beelden vast van demonstranten en het uitbarstende geweld. Later filmden ze veel van de politieke omwentelingen in Miraflores, het presidentieel paleis.

7.

2006 - Toespraak van Hugo Chávez voor de UNO

Deel 1



Deel 2



8.

Hij had een hart voor de onderdrukten van zijn land, en probeerde hun leven te verbeteren op een concrete wijze. Het Westen mocht hem niet, omdat hij niet voldeed aan onze standaardmanier van zaken doen of het runnen van een land. Hij was niet ons schoothondje en wij, het Westen, verwachten schoothondjes in Zuid-Amerika en niet mensen met een ruggengraat.

Tot ziens meneer Chávez. Je had je fouten, die hebben we allemaal, maar je hebt je best gedaan en zal liefdevol herinnerd worden door de meeste Venezolanen.

Tomeloos lijden

 

De foto dateert van 20 november 2012. Ze werd in Gaza, Palestina genomen door Paul Hansen, Zweeds fotograaf. De twee kinderen, Suhaib et Muhammad Hijazi, twee broers van 2 en 3 jaar, werden gedood toen een Israëlische  raket op hun huis viel.

Ze worden naar de moskee gedragen voor de ceremonie. Een moslimbegrafenis. Het valt dan ook op dat er geen enkele vrouw te zien is in deze rouwstoet. De pijn en de woede is uitsluitend mannelijk. De emotie is zictbaar, ze stroomt over de rand van de foto heen.  De engte van de straat  kanaliseert het geweld niet maar maakt het eerder explosief.

De foto is bewerkt door de fotograaf. De kleuren verzadigd als in een schilderij. De lijkwaden gewit als om de onschuld en zuiverheid te beklemtonen. Maar er wordt geen effect gezocht, eerder een momentopname wordt minder vluchtig gemaakt. Het laat ons stilstaan bij wat even in het nieuws was terwijl we eraan denken dat het gewoon voortduurt en eigenlijk alledaags is.

 

Een van de juryleden, de Peruaanse Mayu Mohanna zei dat "de kracht van de foto in het contrast ligt tussen de woede en het verdriet van de volwassenen en de onschuld van de kinderen."

 

De foto won dit jaar de World Press Photo, de meest prestigieuze wedstrijd voor persfotografie en werd geselecteerd uit meer dan 100.000 foto's genomen door ongeveer 5000 fotografen van 124 nationaliteiten. Daarmee werd Gaza en Palestina weer even uit de vergeethoek gehaald.

Emma - 2

De man met het geschoren hoofd keek in Emma’s ogen, een beetje verbaasd, en zei heel zachtjes:

"Kijk, ik heb echt haast!"
"Hoe ga je naar het station?"
"Mijn auto staat op de parking."

 "Haast je dan, anders mis je nog je trein."

Emma pakt zijn hand en leid hem naar de parking. Ze voelt zich goed met die hand in de hare. r hand en leidt haar naar de parkeerplaats. Ze is zeer comfortabel met deze hand in de hare.

Ze loopt snel, haar stappen perfect  aangepast aan de zijne. Ze slingeren zich door de menigte.

Tijdens het lopen, zegt ze plots:

 "Hoe dan ook, waar ga je eigenlijk naartoe?"

 "Praag."

"Welk station?"

"Zuid."

Bij zijn auto aangekomen, de nieuwe Audi A4, activeert hij het automatisch openen van de deuren. Voor hij instapt vraagt hij:

"Hoe heet je?"

  "Emma en jij?"

  "Olivier."

   "Olivier, hm… daar hou ik wel van…"

Ze stapt in, zet haar tas aan haar voeten en klikt de veiligheidsriem vast.

Olivier start de motor. Hij begrijpt niet echt hoe hij in deze situatie is verzeild geraakt, het overvalt hem een beetje, hij vraagt liefjes:

"Goed, kan je me vertellen wat je van plan bent?"

"Ja... heb je een naamkaartje?"

"Ja... wil je er een?"

Emma zucht en slaat haar ogen op naar het dak:

"Natuurlijk ..."

"In het handschoenenkastje..."

"Olivier Séméniako. Oh… vind ik leuk! Erg leuk zelfs, Olivier Séméniako, het heeft een goede exotische kant, energiek en avontuurlijk. Fotograaf van wat?"

"Kunstfotografie... Enfin, zo noemen ze dat…"

"Oh, nee! Ik haat kunst!"

"Ik ben blij dat te horen. Waarom ben je hier?"

"Voor niets, ik heb me bedacht!"

"Wat wilde je dan eerst?"

"Van je houden, samenleven, zonder kinderen, ik kan er geen meer krijgen!"

"Des te beter, ik wil er ook niet aan beginnen!"

"Dat is echt niet grappig! Je was perfect...  De ideale man. Hoe stom! Ik stap uit, wil je stoppen zo snel je kunt?"

"Jammer, ik begon net van je te houden... ik kan ophouden met kunstfoto’s te maken als je wilt?"

"Echt waar... zou je dat doen?"

"Ja, als het moet."

"Ja, het moet... Ik moet mij houden aan mijn regel... gewoon mijn regel..."

"Welke?"

"Mijn nieuwe levensregel."

"Hij heeft besloten dat je van me houdt en dat ik geen kunstfoto’s meer mag maken, die nieuwe levensregel?"

"Juist!"

"Wat heeft hij nog besloten, die regel?"

"Geen alcohol, geen tabak, geen joints, geen nachtbraken, geen haar, helemaal geen reputatie... alleen maar gewoon gewoon... en alles wat daarbij hoort, recente auto, flatscreen, hopen dvd’s en cd’s, open keuken, huisje, tuintje... maar geen kinderen, je weet toch waarom? Anders hoorde het er ook bij. Let op, we kunnen er nog altijd adopteren!"

"Pfff! Ik weet niet echt of ik van je regel hou!"

"Nu, je moet het me toch wel snel laten weten hoor!"

"Hoe snel moet ik beslissen?"

"Ik wil je niet onder druk zetten! Zet me maar af aan de beurs, ik stuur je vanavond een email, ik stuur je foto’s van mij… we leren elkaar langzaam kennen. Wat ga je doen in Praag?"

"Ik ga er wonen…"

"Perfect... Ik denk dat ik het er leuk zou vinden... Goed, je ben dus akkoord?"

"Ik ben bijna een beetje teleurgesteld, ik dacht dat je meeging met de trein, zoals je bezig was…"

"Niet overdrijven hé, ik heb ook recht op 7 dagen bedenktijd!

De auto komt aan bij de beurs, ze stapt snel uit en zegt voor ze de deur toeslaat:

"Vergeet me niet te antwoorden... en stuur me foto's... van U! Geen kunst! Vooral geen kunst!"

Wordt (misschien) vervolgd...