Emma - 1

Emma is 50 en al voor de derde maal weduwe.

Emma had altijd al een zwak gehad voor 20 jaar oudere venten. Venten die zich hoe dan ook heel hun leven als opgeschoten pubers bleven gedragen. Lange, magere gozers in jeans en oudmodische hemden, de grijs- of witgeworden haren in de wind,  een zelfgerolde peuk of joint in de mondhoek, rijdend in oude roestbakken, iedere avond met de maten  sloten alcohol  zuipend,  de nachten altijd te kort, kunstenaars, schilders of beeldhouwers met een langzaam opgebouwde en hoog te houden reputatie... Resultaat, ze stierven als vliegen. 

Emma is het beu, beu weduwe te zijn en ook de oude pubers beu. Ze houden het niet uit! 
Het moet veranderen. Een ander genre vent. En snel. Vandaag nog als het even kan.

Mooi is ze, Emma. 1,68 meter, zonder enige inspanning slank, nooit make-up, een donkere teint, lichte rimpels rond de ogen, geprononceerde lippen, een niet-perfecte maar rechte neus, ze kleedt zich… ach, wat maakt het ook uit! Emma heeft gewoon die sympathieke look van mensen die zich niet bewust zijn van zichzelf.

Emma is op weg naar de Fnac. Ze wil een camera kopen om de oude Leica te vervangen.

Emma, van wie sinds 1 jaar en 4 maanden geen foto’s meer zijn gemaakt is van plan om die dan maar zelf te maken. En ook, thuis verveelt ze zich al 1 jaar en 4 maanden. Het zal haar bezighouden. Ze kan niet meer tegen de slapeloosheid en het lezen van boeken (één per dag). Ze heeft geen tv, geen kinderen, geen familie, geen vrienden, ze zijn allemaal verdwenen met de dood van Theo.

Toen ze jong was had ze eigen vriendinnen (geen mannen, mannen waren minnaars), maar door haar manier van ongebreideld leven en haar “te mijden” echtgenoten is de één na de ander gevlucht.

In de fotoafdeling stapt Emma naar de uitgestalde dure Canon 5D toestellen. Vóór haar, in profiel, praat een man met de verkoper. Hij is nauwelijks groter dan zij, geschoren hoofd, een mooie schedel, hij draagt witte sneakers en een wit overhemd bovenop Diesel design-jeans, zijn stem een beetje hees, vriendelijke, groene ogen, fijne gelaatstrekken en alleszins, als je mag afgaan op zijn rechterprofiel, weinig rimpels. Onmogelijk te weten of hij 35, 40 of 50 is. Een jong silhouet, kalme gebaren, een bepaalde sereniteit… Geen roker, denk Emma, dat is zeker. En in die zaken is ze experte.

Hij luistert beleefd, hij weet wat hij wil maar laat de verkoper zijn job doen.

“Dank U, ik neem deze en dat objectief, maakt u mijn fiche op?“ 
“Doe mij ook maar, ik neem hetzelfde“ , zegt Emma.
Beiden draaien zich naar haar.
De verkoper, nauwelijks verbaasd, vraagt: “En het objectief?“ 
Emma: “Ook hetzelfde.“ 
De verkoper: “Ieder zijn beurt, als u even wil wachten?“ 
Emma: “Ja, maar ik mag deze man niet uit het oog verliezen”, en ze wijst naar de man met het geschoren hoofd, “laat het dus vooruitgaan!”
De man met het geschoren hoofd: “Ik?” 
Emma: “Ja.” 
De man: “Waarom mag U mij niet uit het oog verliezen?”
Emma: “Omdat ik U net ontdekt heb.”
De man: “Ah, hoezo?”
Emma: “Dat vertel ik U straks in Uw auto.”
De man: “Het is dat ik nogal gehaast ben, binnen een uur heb ik een trein.”
Emma: “Dat is niet erg.”
De man: “Ik heb echt heel weinig tijd, weet U…”
Emma: “En ik? Denkt U dat ik er heb op mijn vijftigste? 

Wordt (misschien) vervolgd...

Feu Dave Brubeck

Door velen geliefd en voor anderen overgewaardeerd. Wat er ook van zij Dave Brubeck was ongetwijfeld een van de beroemdste jazzmusici aller tijden. Op 5 december, op weg naar zijn cardioloog, 'heeft hij ons verlaten'. 92 jaar. Na een boeiend leven is 92 een mooie leeftijd om er mee op te houden.

De 4 of 5 generaties die hem gekend hebben zullen hem waarschijnlijk het meest associëren met het nummer 'Take Five', een evergreen in de jazz. Op 5 december dan ook vaak gehoord op de radio.

Niets mis mee behalve dat Dave Brubeck wel componist was maar niet van 'Take Five'. Daarvoor tekent zijn maat saxofonist Paul Desmond, die hij tijdens de Tweede Wereldoorlog in het Amerikaanse leger in Europa tegenkwam en waarmee hij in 1951 het 'Dave Brubeck Quartet' oprichtte. Ze bleven trouwens vrienden en speelden, terwijl ze elk hun eigen andere projecten hadden, vaak samen tot aan Paul Desmond's dood in 1977. Te veel whisky en Pall Mall.

Jullie zullen in de media het levensverhaal van Dave Brubeck wel gelezen hebben, vermoed ik en dus moet ik er hier niet teveel over uitwijden. Onthou vooral twee zaken.

Hij richtte in 1944 de eerste multi-raciale band 'The Wolfpack', op in het Amerikaanse leger, weigerde 'gigs' als hij enkel mocht spelen met blanke muzikanten of de zwarte muzikanten waarmee hij optrad zich in aparte kleedkamers (versta bezemhokken) moesten ophouden of na het optreden niet, net als de blanke muzikanten, in de zaal mochten komen. Nu is dat misschien allemaal normaal maar einde de jaren 40 en 50 was het wel revolutionair.

In het begin van zijn carrière kon hij geen muziek lezen (misschien is het mede daardoor dat hij muziek bedacht heeft die gemakkelijk te onthouden was). Later moest hij wel notenleer volgen maar hij hield er niet van en had er altijd veel moeite mee. Toch componeerde hij meer dan 250 thema's en schreef muziek voor ballet, orkest, oratoria en ook een mis(!)... Nu ja, niet iedereen is perfect.

Als laatste eerbetoon aan de grote mijnheer Dave Brubeck wil ik jullie vergasten op 3 maal mijn geliefkoosd nummer.

'Unsquare Dance' is een iconisch muziekstuk uit 1961. Geschreven in 7/4 maat, had Brubeck dit stuk oorspronkelijk bedacht omdat hij het publiek wilde ontmoedigen dat de gewoonte had om met handengeklap het ritme te begeleiden en daarbij wel eens vaker uit de maat dan op de maat sloeg. Hij componeerde het stuk in zijn auto op weg naar de opnamestudio en het werd in één keer opgenomen zegt de legende. Als dat waar is kan ik alleen maar 'chapeau' zeggen, hoewel ik vermoed dat het eerder 'één opnamedag' moet zijn. Op het einde van de originele opname hoort men de opgeluchte lach van drummer Joe Morello, blij dat hij die moeilijke oefening goed doorgespartelt is.

Palestina

Bulgarije, Estland, Duitsland, Hongarije, Letland, Litouwen, Nederland, Polen, Roemenië, Slovakije, Slovenië, Groot-Brittanië. Twaalf van de zevenentwintig EU-landen hebben zich onthouden bij de stemming van de VN-resolutie om Palestina als staat te  erkennen. Mossel noch vis, laf zoals altijd. Desmond Tutu heeft gelijk. Wat had de jury van het Nobelcomité geblowd toen het besliste de Nobelprijs voor de Vrede toe te kennen aan de EU?

Bij de enkele landen die hebben tegengestemd is er buiten de VS, Canada, Panama en enkele eilandstaatjes in de Stille Oceaan (die zodanig aan de VS schatplichtige zijn dat ze het steeds blindelings volgen in hun stemgedrag) ook een EU-lidstaat, Tsjechië, 

Ik vraag me af in hoeverre dat te maken heeft met de gemeenschappelijke en hardnekkige weigering van zowel de Tsjechen als de Israëli's om in het reine te komen met de brutale uitwijzingen en wreedheden die ze beide begingen in de jaren 40.

Ons geheugen is kort maar de Tsjechische Republiek is, net als Israël, een staat die in zijn moderne incarnatie gebaseerd is op massale etnische zuivering. Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog hebben de ​​Tsjechen de overgrote meerderheid van de etnische Duitsers en Hongaren  met geweld uit Tsjecho-Slowakije verjaagd. De geforceerde verdrijving van etnische Duitsers uit Tsjechoslowakije ging gepaard met een aantal moordpartijen op burgers en seksueel geweld tegen vrouwen. Er zijn dus wel parallelen met de etnische zuivering van de Palestijnen in Israël een paar jaar later.

Wat er ook van zij, op de lange termijn, hoeveel decenia dat nog zijn weet ik niet, zal Israël de realiteit onder ogen moeten zien. Alles wat het doet vertraagt enkel het onvermijdelijke. 

Het apartheidsregime heeft in 1990 de handdoek in de ring moeten gooien. Eindelijk besefte de wereld dat het onmogelijk was om het voortbestaan van een staat als Zuid-Afrika verder te tolereren. Een staat waar een bepaalde groep de macht uitoefende en naar eigen willekeur een meerderheid negeerde, uitbuitte en opsloot in Bantoestans. 

Israël zal uiteindelijk moeten ervaren dat buiten de VS, Canada, Tsjechië, Panama en enkele eilandstaatjes in de Stille Oceaan (die zodanig aan de VS schatplichtige zijn dat ze het steeds blindelings volgen in hun stemgedrag), het grootste deel van de wereldbevolking, vooral in Europa en de islamitische landen niet langer zal aanvaarden dat een openlijk racistische staat miljoenen Palestijnse Arabieren onderdrukt. Dat een dergelijke staat een reeks Palestijnse Bantoestans creëert die vervolgens kunnen worden gebombardeerd wanneer het politiek opportuun lijkt. Het bestaan van Gaza en de Westelijke Jordaanoever  zal niet langer een aanvaardbare oplossing zijn voor het conflict. Uiteindelijk zal zelfs de steun van de VS aan Israël verminderen. De meeste Amerikanen zullen, liever vroeg dan laat, tot het besef komen dat steun aan Israël hun reputatie in het buitenland ernstige schade toebrengt. 

Jammer genoeg zullen in tussentijd de Israëli's nog vele malen bewijzen dat ze bereid en in staat zijn om de Palestijnen nog onnoemelijk veel leed aan te doen.

Gaza, hoeveel doden nog te gaan?

Hoe zou je onbewogen kunnen blijven bij wat er zich weer maar eens afspeelt in Gaza, Palestina, Israël? Mijn bloed kookt, razend word ik als ik zie en hoor wat er allemaal gebeurt.

Enkele dagen geleden ben ik begonnen aan een artikel over anti-zionisme versus anti-semitisme. Ik ben gestopt met schrijven.

Rationeel kan je dat misschien allemaal uitleggen en hopen dat diegenen die je lezen het ook (willen) begrijpen. Maar toen ik de rauwe, smerige beelden zag, las en hoorde wat er allemaal gezegd, beweerd en geschreven werd ben ik ziek geworden. Echt fysiek ziek. Ik moest kotsen, mijn bloeddruk scheerde weer hoge toppen. Ik heb radio en televisie afgezet en mijn computer uitgedaan. Ik ben gevlucht van de realiteit in Gaza, heb mijn huis wat opgeruimd en ben die avond vroeg in bed gekropen met een onschuldige thriller. Gisteren dan een aangename dag in even aangenaam gezelschap met wat kokkerellen, een korte wandeling en veel gezellig kletsen.

Er viel echter niet aan te ontkomen. 's Avonds sloop het conflict in ons gesprek en vandaag kan ik nier meer verder vluchten. Maar wat kan je doen?  Alle rotzakken de nek omwringen? De schijnheiligen in hun gezicht spuwen? Helaas, neen.

Je kan verzet plegen. 

Verzet kan vele vormen aannemen. Fysiek kan niet. Dit keer kan je het weer enkel, zoals zo vaak, door je te informeren en anderen te informeren. Door te protesteren, te manifesteren, petities te ondertekenen, anderen op te roepen tot verzet. Allemaal kleine zaken die elk op zich geen zoden aan de dijk zetten. Vele kleine zaken maken echter iets groot. Kennis is macht, informeer je dus, informeer en doe die kleine nietige zaken die misschien ooit iets teweeg zullen brengen. als de kleine nietige zaken die jij doet samengevoegd worden met al de kleine en nietige dingen van alle anderen.

Je begint met de internationale petitie te tekenen van Avaaz. Iets concreter  iets materieel kan je doen door geen Israëlische producten te kopen. Niet alleen meer de producten die in de bezette gebieden worden geproduceerd maar geen enkel Israëlisch product. Zeker tijdesn het jaareinde is er een overvloed aan bod vn verse en andere Israëlische producten in allerlei supermarkten. Boycott heeft geholpen om het apartheidsregime omver te werpen. Een ander apartheidsregime kan volgen.

Verder heb ik hier artikels en uitspraken (quotes zeggen ze tegenwoordig) samengebracht. Ze zijn niet per thema samengevoegd, ook zelden in het Nederlands maar ik vermoed dat dat geen bezwaar zal vormen. 

Dan de feiten. Je leest de krant, je luistert naar de radio en de televisie wil zeker niet achterblijven.  Maar eerst steeds voorbereid zijn: 

Verwar de Israëli's niet met joden en verwar de Joden niet met zionisten. 

De 12 regels van journalistieke onafhankelijkheid over het Midden-Oosten doornemen voor je door de media gehersenspoeld wordt.

Rabbi Weiss is een Amerikaan, activist en woordvoerder van een tak van Neturei Karta, een anti-zionistische groepering van Haredi Joden. Hij gelooft dat Joden tegen de staat Israël moeten ageren: "It would be forbidden for us to have a State, even if it would be in a land that is desolate and uninhabited."

Gisteren zondag waren minstens 14 van de slachtoffers vrouwen en kinderen. Tenminste 7 leden van één familie waaronder 4 kinderen.. Nog drie andere kinderen in een vluchtelingenkamp. Israëlische precisiebombardementen  Verder warden journalisten en de media ook doelwit. Pottenkijkers die journalisten, dat is algemeen geweten. 

Uitreksels uit het Likud-charter: 

"The Government of Israel flatly rejects the establishment of a Palestinian Arab state west of the Jordan river. The Palestinians can run their lives freely in the framework of self-rule, but not as an independent and sovereign state. Thus, for example, in matters of foreign affairs, security, immigration and ecology, their activity shall be limited in accordance with imperatives of Israel’s existence, security and national needs."

Hoe kunnen de Palestijnen onderhandelen met een regering die hun het recht op een staat ontzegt, het recht op elke vorm van bestaan anders dan dat van een bezet volk? 

Persmededeling van de Knesset (Israëlisch parlement op 18/11/2012: 

"Knesset Speaker Reuven (Rubi) Rivlin directed the Knesset’s Administrative Department to organize the shuttling of children from areas in the South and the villages around the Gaza Strip to the Knesset for educational and fun filled activities as the rocket attacks ensue. 

Knesset Speaker Reuven Rivlin: “This would be a truly inspiring way to give the children of the South some peace and tranquility”. The Knesset announced that it would fund the activity from beginning to end."

Rabbi Yaakov Yosef, vrij vertaald vanuit het Hebreeuws klinkt het zo:

"De IDF moet van de Syriërs leren hoe je moet doden en de vijand moet verpletteren.”

IDF: (in de propagandaoorlog is het Israëlische omgedoopt tot IDF, een afkorting voor  Israel Defence Forces (sic) 

Mededeling van Israëlisch leger op maandag 19 november 2012 17:40 uur:

“From the start of Operation Pillar of Defense, the IDF has attac."ked more than 1,350 targets in the Gaza Strip, 80 of them on Monday”.

Robert Fisk, iedereen kent hen wel, in The Independent:

"Hamas and Israel have opened the 'gates of hell' in Gaza yet again. And the number of journalistic cliches in hell is growing by the day."

Jonathan Cook, Brits freelance journalist die als enige buitenlandse journalist sinds 2001 in Nazareth woont:

“It is not, as Israel’s supporters allege, that Hamas is hiding among Palestinian civilians; rather, Israel has forced Palestinian civilians to live in a tiny strip of land that Israel turned into a war zone.”

Amira Hass is sind meer dan 20 jaar correspondent voor het Israëlische dagblad Haaretz. Sinds 1997 werkt en woont ze in Ramallah. 

“Israel's 'right to self-defense' - a tremendous propaganda victory - By supporting Israel's offensive on Gaza, Western leaders have given the Israelis carte blanche to do what they're best at: Wallow in their sense of victimhood and ignore Palestinian suffering.”⁽¹⁾

Gilad Sharon, zoon van vroegere eerste Minister en oorlogsmisdadiger Ariel Sharon:

“The residents of Gaza are not innocent, they elected Hamas. The Gazans aren’t hostages; they chose this freely, and must live with the consequences (…) We need to flatten entire neighborhoods in Gaza. Flatten all of Gaza. The Americans didn’t stop with Hiroshima – the Japanese weren’t surrendering fast enough, so they hit Nagasaki, too (…) There should be no electricity in Gaza, no gasoline or moving vehicles, nothing. Then they’d really call for a ceasefire (…) This needs to end quickly – with a bang, not a whimper.”

In het verleden heb ik op deze blog ook wat artikels gewijd aan het Midden-Oosten conflict. In het bijzonder een artikel naar aanleiding van de Gaza flotilla. Je weet nog wel in 2010, toen Israël een boot enterde en enkele activisten vermoordde. Waarom zouden wij verwonderd zijn dat Israël een humanitair scheepskonvooi aanvalt? In dit artikel vind je o.a. een historiek terug van de terreuracties die door Israël zijn uitgevoerd. Je komt er bijvoorbeeld te weten dat de eerste vliegtuigkaping ooit , in 1954, door Israël werd uitgevoerd.

Verder ook nog: Gaza of de vernietiging van een beschaafde samenleving, na de vorige vuile oorlog tegen de Palestijnen.

En in 2010 een stuk over een toekomst voor het Midden-Oosten. Ook vandaag lijkt het of die toekomst wel altijd toekomst zal blijven: Joodse oogkleppen en de uitdaging van de toekomst.

Ook moet er altijd geteld worden. Cijfers zijn wel abstract, daarom houdt Shadh Abusalama op haar blog Palestine from my eyes, de namen en leeftijd van alle alle mensen die tot nog toe in Gaza gedood werden onder het nieuwe offensief van Israël. Op het ogenblik van publiceren van dit artikel stond de teller op 104. 

---

(1) Je kan dit artikel enkel lezen als je je registreert op de site van Haaretz. Ze zullen je een abonnement voorstellen maar vul enkle je naam en mail-adres in. Vanaf het ogenblik dat ze je creditcard vragen, stop je. Ke ontvangt een email en vanaf de mail klik je dan terug op de link naar Haarets en kan je deze maand 10 artikels gratis lezen. Zoek dan Amira Hass in het zoekveld rechts boven en je valt automatisch op dit artikel.