Een toekomst voor de natuurlijke aanpasbare variabelen

Wat in de "Ford crisis" in de eerste plaats opvalt, is uiteraard het verlies van duizenden jobs. Werk, dat wil zeggen vrouwen en mannen zijn de ‘natuurlijke aanpasbare variabelen van het economische systeem’. Wat er echter bij Ford gebeurt zijn individuele tragedies voor de direct betrokkenen. Het is ook een tragedie voor de hele (auto-)industrie en de lokale en nationale gemeenschap. Een collectieve tragedie voor alle werkenden, voor de identificatie van werknemers met hun baan, hun vaardigheden, hun bedrijf, hun sociale geschiedenis. 

Wat daarna opvalt in de "Ford crisis" zijn de zwakheden en tragische fouten van het management van het bedrijf. Het gebrek aan een lange termijn visie strand hier, net zoals zo vaak, op de klippen van het doel op korte termijn: winst.

Gebrek aan verbeelding, innovatie (die niet kan worden gereduceerd tot het aantal patenten) en zicht op de toekomst zijn opvallend. Geconfronteerd met een verzadigde Westerse autowereld, met de dalende koopkracht van de bevolking, met andere (complexe) groeimarkten, met een wereld die de keuze van een ecologische transitie moet maken, lijken grote machtige bedrijven te prutsen, te improviseren, te laat te reageren en vooral niet te anticiperen.

Wat tenslotte vooral opvalt in de "Ford crisis" is het vals debat rond de loonkosten. Ik durf te wedden dat als het concurrentievermogen effectief op dit terrein gespeeld werd, Ford al veel eerder en veel massaler gedelokaliseerd zou hebben en onze Duitse buren niet zoveel auto's in eigen land maar wel buiten hun grenzen zouden produceren. Het is zeker niet door het debat te verlagen tot op dat niveau dat de status ervan groeit. Het is nu zaak om, na jaren van uitstel, eindelijk stof te geven ter ondersteuning van een strategie van
innovatie én voor werkgelegenheid.

De staat moet de zaak weer in handen nemen en uitvoering geven aan middelen voor een nieuwe industriële ontwikkeling. Dit vraagt ​​om een ​​efficiënte steun aan onderzoek en innovatie. De, naar eigen zeggen een Doe- en Durfbedrijf, ParticipatieMaatschappij Vlaanderen (PMV), mag, zoals het vandaag doet, focussen op ondernemers, infrastructuur en vastgoed maar ook werkgelegenheid moet opgenomen worden in de criteria voor steun en participatie. Steun die onmiddellijk moet terug geëist kunnen worden zonder te moeten passeren via rechtbanken als de afspraken niet worden nagekomen(1).

Het fiscale beleid moet als een hefboom gebruikt worden voor innovatie en investeringen in werkgelegenheid. Het gaat daarbij in het bijzonder om een modulatie van de vennootschapsbelasting op basis van bedrijfsgrootte en het gebruik van de winst. Als die gebruikt wordt voor innovatie en investeringen in werkgelegenheid kunnen kortingen op de vennootschapsbelasting nog wel toegestaan worden, als die enkel dient om aandeelhouders te plezieren en bonussen uit te betalen worden de regels strikt toegepast. Als ze al niet afgeschaft kunnen worden, moeten de regels van de ‘meevallers’ (notionele intrest) ook in die zin aangepast worden.

Nieuwe regels zijn ook nodig voor financiering van clusters die in staat zijn om meer kleine en middelgrote ondernemingen (KMO’s) op te starten.

De voortdurende ontwikkeling van kennis, vaardigheden en competenties van werknemers moet bedrijven in staat stellen te anticiperen op veranderingen in de technologie en markten. Tegelijkertijd moet dit beleid werknemers een professionele ontwikkeling garanderen en hen in staat stellen een hoog niveau van inzetbaarheid te behouden. Niet alleen vandaag maar ook morgen als ze hun baan verliezen of op de kaap van 40, 45, 50 jaar afstevenen.

Tot slot, maak van de sociale dialoog een factor van het concurrentievermogen. Werknemersparticipatie(2) moet het de werknemers mogelijk maken zicht en invloed te hebben op de strategie van de onderneming over meerdere jaren heen. Neem in het dagelijks bestuur vertegenwoordigers op van de werknemers. Dat alleen al zou een krachtig signaal zijn, zij zouden daardoor op zijn minst het gevoel hebben om enigszins hun eigen toekomst in handen te hebben.

We moeten uit de liberale dogmatiek treden die enkel een kortzichtige en op de rendabiliteit van het financiële kapitaal gerichte visie toelaat. We moeten een bredere visie stimuleren, een waarbij de werkgelegenheid, de kwaliteit van het leven op het werk, de toekomst van onze wereld en de democratie winnen.

___________

(1)   Zo is Aquafin bijvoorbeeld 8 miljoen euro misgelopen doordat Ford zijn rioleringsnetwerk mocht overdragen aan de waterzuiveringmaatschappij.

(2)   Er bestaan verschillende vormen van werknemersparticipatie in diverse Europese landen. In Denemarken bijvoorbeeld hebben werknemers in limited companies (besloten vennootschappen) met 50 of meer werknemers het recht vertegenwoordigers te kiezen in de raad van bestuur (bestyrelse). Deze is verantwoordelijk voor het overall-management van de onderneming en kan of moet (als het uitstaande aandelenkapitaal een bepaald bedrag te boven gaat) een managementteam benoemen, dat onder toezicht van de raad van bestuur belast is met de dagelijkse gang van zaken.

Ford: een lezersbrief

Vandaag verschenen er lezersbrieven over Ford in De Morgen. Niet echt verwonderlijk gezien wat er allemaal gaande is daaromtrent.

Blijkbaar evolueren lezersbrieven tussen het moment van versturen en van verschijnen. De auteur van die lezersbrieven heeft er niet eens weet van. Woorden, zinnen veranderen, alinea's verdwijnen zonder dat hij er ook maar iets aan hoeft te doen of er van merkt. Vermits de media zo snel zijn is het uiteraard ook onmogelijk om de schrijver ervan te vragen of hij met de gemuteerde versie akkoord is.

Niet helemaal toevallig is ons een oorspronkelijke lezersbrief in de handen gevallen en kunnen we die vergelijken met wat er uiteindelijk op papier staat, gedrukt in de krant. We vullen dus maar aan met wat eruit gevallen is.

In de originele lezersbrief word gesproken over

Gisteren was ik ten zeerste verontwaardigd door de trompetters van VOKA en andere patronale organisaties en Minister-Presidenten (we weten dan ook waar zijn roots liggen) die, het nieuws was nog niet eens koud, de wereld voor de zoveelste keer hun 'analyses' over de hoge loonlasten in ons land kond deden. Niet eens het fatsoen om, voor een keer 24 uur, hun muil (mijn excuses voor het woordgebruik) te houden.

 (...)

Compleet-et weggevallen alinea's zijn:

De Mondeo, Galaxy en S-Max zullen in Spanje gebouwd worden. De C-Max, die er nu gebouwd word gaat dan verhuizen naar Saar Louis in Duitsland (hoezo, is de 'loonlast' daar niet te hoog?). Niet dat het erop lijkt dat er in Spanje een kat is die nog een van die modellen kan kopen maar de wagens worden dan wel meer naar Noord-Europa getransporteerd per boot, trein en vrachtwagen. Toch nog goed nieuws voor Kris Peeters' Vlaanderen als de logistieke draaischijf van Europa. Kortom 'Vlaanderen in Actie'.

En al die mensen die nu vertellen dat ze geen Ford meer zullen kopen.
Het is echt gemeend, dat wel, maar toen Renault en Opel sloten hoorden we dezelfde verhalen. En ziet U ze rijden al die Renaults en niet-in-Antwerpen-gebouwde-Astra's op de Vlaamse wegen?

Rhythm and Blues Revue (1955)

Een originele 50-er jaren show met een indrukwekkende lijst zwarte Amerikaanse muzikanten zoals Lionel Hampton, Count Basie, Cab Calloway, Nat King Cole, Sarah Vaughn en vele anderen. Daarnaast een aantal dansacts door figuren als Nipsey Russell en Mantan Moreland.  En dat allemaal voor een live publiek in het Apollo Theatre in Harlem, Manhattan, New York City, New York, USA.  

Een paar hoogtepunten:

• Als we tapdanser Bill Bailey bezig zien is het meteen duidelijk waat Michael Jackson decennia later de mosterd haalde voor zijn 'moonwalk'.
• Amos Milburn "Bad, bad Whisky". Phil?
• Joe Turner zingt het originele "Shake, Rattle and Roll". Zoals bij zo veel fijne nummers van de jaren 50 gebeurde, werd het later opnieuw opgenomen door een blanke performer, in dit geval Bill Haley, en werd het een top hit.
• Lionel Hampton geeft drumles met 2 trommeltjes
• En uiteraard Cab Calloway met het tijdloze nummer "Minnie the Moocher".

Bart en Hugo

Verleden week heeft ‘de revolutie’ huis gehouden in België. Of is het in VLAAAAANDEREN? Alleszins in Antwerpen. Bart, onze Bart heeft er 37,73% van de stemmen behaald. Wat zonder ook maar één van die dure peilingen perfect voorspelbaar was. Ziehier waarom. 

Bart woog verleden jaar in november nog 142 kg. Een gezellige dikkerd vonden vele Vlamingen maar alleszins veel te vet. Zoals de Belgische staat dus. Dat beeld moest dringend aangepast worden en de bevolking voorbereid op de broodnodige afslanking van de, uiteraard, PS-staat. Wat kan er dan beter zijn dan het voortouw nemen en die afslanking persoonlijk illustreren? De idolatrie van de kiezers (bestaande en nog te verleiden) kan er alleen maar goed bij varen, toch? 

De berekening was dan ook snel gemaakt door strateeg Bart. Om 40% van de stemmen te halen moest hij 58 kg afvallen. Met wat meer karakter en doorzettingsvermogen had onze Bart die magische 40% dan ook gehaald. Helaas door slechts 53,58 kg te vermageren strand hij uiteindelijk op 37.73% van de stemmen. Immers 142 – 53,58 = 37,73. 

Maar al bij al zijn we gerustgesteld, Bart blijkt ook maar een mens te zijn die, net als wij, niet altijd overal in slaagt. 

Daarenboven heeft hij ook nog zijn meesters moeten erkennen in twee... socialisten. Een in het binnenland en een ander in het buitenland. 

In het binnenland had Daniël Termont, burgemeester van Gent, geen afslankingskuur nodig (integendeel zou ik zeggen als ik zijn embonpoint van dit jaar vergelijk met die van een jaar geleden) om 45,48% binnen te halen. Weliswaar slechts 1,48% meer dan het gezamenlijke resultaat van zes jaar geleden behaald door de toen apart opkomende Groenen en Sossen. Maar toch geboekstaafd als een Grote Overwinning. Vooral op de rat Siegfried dan, de orangist, ooit de paladijn van de sossen en nu de paladijn van Montignac’s concurrent. 

Hoe moeilijk Bart het in België ook had met Daniël, in het buitenland kon hij helemaal niet op tegen de populaire Bart van Venezuela. Die heet daar gewoon Hugo. Hugo Rafael Chávez Frías om volledig te zijn. Die Hugobart haalde op 7 oktober, een week eerder, zo maar eventjes 55.12% van de stemmen. OK, het waren wel geen gemeenteraardverkiezingen maar, toch niet onbelangrijk dacht ik zo, presidentsverkiezingen. 

Onze Bart verstaat het niet echt goed.

"Ze zijn goed gek die latino’s: ze hebben nog eens gestemd voor Chávez. Chávez, die lelijkaard! Die vuile praat verkoopt op tv en slecht opgevoed is. Die vanaf zijn eerste verkiezing gedurfd heeft afgezanten van de CIA buiten te smijten die hem in alle hoffelijkheid en uit pure vriendschap enkele cadeautjes kwamen geven... Zie je mij dat al doen met het VOKA bijvoorbeeld? 

Een grote mond die onder het voorwendsel democratisch verkozen en herverkozen te zijn, de gelegenheid te baat heeft genomen om Venezuela te regeren zonder te willen luisteren: noch naar de recepten van het IMF, noch naar de goede raad van de VS! Veertien jaar duurt dat spelleke nu al...

Het zou natuurlijk allemaal niet zo erg zijn moest Venezuela enkel maar wat peterselie of kokosnoten produceren maar ja, het land bezit, godbetert, 1/5 van de wereldwijde oliereserves met daarenboven nog aardgas, diamanten, goud en gigantische hoeveelheden van het beste ijzererts ooit! 

In het planetaire concert van de handel had Venezuela een essentiële rol kunnen spelen had het zich volledig opengesteld voor de welwillende financiële alchemie van de wereld! Maar met zoveel rijkdom onder zijn voeten had die lelijke Hugo al vlug een ander idee, een ander verlangen: voor eens en voor altijd de armoede waarin driekwart van de Venezolanen leefden uitroeien. Alstemblieft zeg! 

Dus stelt mijnheer in het voorjaar van 2001 een "actieplan" voor aan het Parlement: verdubbeling van het wegennet, aanleggen van spoorwegen, de bouw van 200.000 sociale woningen, scholen, ziekenhuizen, klinieken en dispensaria, een alfabetiseringscampagne, de ontwikkeling van de inheemse talen en culturen en, uiteraard, ge zijt in Zuid-Amerika of ge zijt het niet, een landbouwhervorming. 

Het uitbreiden van het wegennet en dat van die inheemse talen, goed daar kan ik nog inkomen maar de rest? Die schertsfiguur zegt dan doodsimpel: ‘ Mijn beste vriend, we hebben toch geld? Een substantiële opname op de opbrengsten die we ontvangen voor olie, gas en grondstoffen zal bijdragen tot de wedergeboorte van Venezuela!’ Ha! 

Zo is het natuurlijk gemakkelijk! Bezuinigen op de beurswinsten met als enige doel het financieren van de landbouwhervorming, de aanleg van nieuwe wegen en spoorlijnen, de bouw van sociale woningen, ziekenhuizen, klinieken, scholen met daarenboven de aanwerving en opleiding van een armada ambtenaren... Het bedrijfsleven voelt zich daarbij natuurlijk ongemakkelijk en de beschaafde, hardwerkende Vla, euh... Venezolanen protesteren daar uiteraard tegen: 'Nee, nee, nee, Chávez, zijn regering en de haveloze linkse marginalen die hen verkozen hebben krijgen geen duit!' Ik snap dat echt als geen ander, ge kunt toch niet altijd maar solidair blijven zijn? 

Diene Chávez is dan - voor rekening van de natie - begonnen met alles wat nodig was om zijn grote aangekondigde projecten uit te voeren. Zoals iedereen weet is in naam van de natie nemen hetzelfde als ‘nationaliseren’. Nationaliseren is een lelijk woord en een erg lelijke daad. Integendeel, er moet geprivatiseerd worden en komaf gemaakt met de publieke sector. Zo luiden de Heilige Teksten. De Tabletten van de Wetten van de Markt leren ons dat Chávez een ketter is! 

Sinds de inquisitie weten we ook dat een ketter geëlimineerd moet worden. In 2002 werd er dan ook, begrijpelijkerwijs, een beroep gedaan op de profs van de CIA die hun kunnen al getoond hadden in Guatemala (1954) en Chili (1973). Maar helaas, de gouden tijden van piraten en vrijbuiters was blijkbaar voorbij! Een ramp kunnen we wel stellen, gearresteerd op 12 april werd Chávez op 14 april na een (uiteraard door extreem-links georchestreerde) enorme massademonstratie vrijgelaten... 

En sindsdien zit hij daar! Verkozen en steeds maar weer herkozen, de ketter! En de opbrengst van de genationaliseerde olie word verdeeld over de hele bevolking door de sociale programma's van de Republiek te financieren. In 2005 roept de UNESCO Venezuela zelfs uit tot "analfabetisme vrij", en dit jaar merkte de VN op dat de armoede in Venezuela in 10 jaar met 20% is gedaald.  

En ramp, oh ramp, op 7 oktober word hij nog maar eens herkozen door het volk “de las ciudades, del monte y los llanos" zoals ze dat daar zeggen. 

Het is begrijpelijk zegt ge mij? Nu om eerlijk te zijn, ik snap het niet helemaal maar die 55,12%, toegegeven, daar doe ik mijn hoed voor af!"